тих (прид.)
Беше вечер, јасен вечер у Прилепа града, по безоблачно ми небо месечина плава, окол неја там безбројни, ситни ѕвезди сјајат, а и ветер тихиј, хладниј лист на дрвја нишат.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Се гледаат долу езерата глатки в далечина тиха, во синило млечно и ветерот носи уханија слатки за тие што овде почиваат вечно.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Кога Бугарија со шум сакаше да го реши македонското прашање, водена за носот од македонската емиграција, Србија тихо, со голем успех работеше во Македонија наполно согласно со српската поговорка: „Тиха вода брег рони”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Не можеш болка да кажеш, на мајкин роден јазик свој песните што ти пеале над тиха лулка шарена, не можеш да ги запееш, дедовци што ти шепнеле на скут во ропски години не можеш да го повториш.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Надвор се ширеше тиха мирисна ноќ.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Една летна вечер, кога тих ветерчок им ги мрсеше косите на тополите, зашепотени нешто весело меѓу себе, кога штурците застругаа по жиците од своите тамбури ако некој поминеше преку старото дрвено мовче кај бавчите, можеше да види како накај Аврамовата колиба нечујно се приближува нечија сенка.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тих ветрец вее - низ стрмни странки, се буди гора, - шушкаат гранки, - асики танки...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Светла нитка...како галеб летнат, како шепот и сонлив и тих.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Секој мој збор ќе ја уништи ноќната фантазија, тихата, таинствена музика што ги обзема.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Таго на тивките бои на копнежот Зелените сенки на врбите неосетно подвижни на тихата река на реката што лази на реката успиена се гушнуваат
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Просто - немаат сенки ни спомени ни тиха тага по шумолита зрела ’рж.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Еве ја онаа долга улица што се мрешка од ладниот повев на тихото помирено сознание: овие мали прозорци беа полни со сон и младо утро во гранките што се препелка и имаше во нив очи со густа сончева прашинка што ја постилаа штедри пред нашиот припитомен од
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Од рацете уморни одлета жолтиот срп и потпран на ридот се загледа в тихиот крај...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Го слушам јас тој молк твој што коле, тие нежни раце твои што ме угушуваат в раце ги чувам и чинам тих некој призвук тивја в мене да ме успие на твојата снага на твоето голо тело.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
И молчи симнато врз тебе небо тежина ... Зелено, зелено тиха позаспиво!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
- Пајдос!... Пајдос!... - се пренесе тих, олеснителен шепот по целата постројка.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се обиде да објасни со тихо сознавање дека нишката на една увереност се затегнува како слаба преѓа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не вложуваа ништо во играта и тој уште губеше додека одеше со нив низ дворот и низ тихиот ходник долг како вечност.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Стоеше, увиснат, а ноќта беше само тих шепот на снежниот врнеж, кој не се слуша, кој само се сеќава со неговата мека густина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И сега неговиот поглед, со некакво нечисто прикрадување, го остави прозорецот и замина кон еден тих шум, што се разбуди зад неговиот грб.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
