телефон (м.)
Теливони да има човек пак толку брго не може да разбере!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога имаше седум години заѕвони телефонот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Стоеше и гледаше во слушалката. -Хм... Што ти е телефон!?...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
4. Ако доброто почна да бега и од него зашто тогаш не му рекоа обвинет си дека си луд, смртна опасност си за луѓето, дојди на испитување, болницата се наоѓа таму и таму, бројот на телефонот е во телефонскиот именик, туку дојдоа како ураган, обајцата - горила со ниски, безгрижни чела и зелени подочни кеси, обајцата колку тројца како што беше тој, набрекнати, сити рамнодушни за сѐ, дури и за себе, ни толку умни за да бидат некогаш луди.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Митко раскажуваше: - Те барав тебе по телефон. Ми се јадеше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Што?! - се избезуми татко му на Митко и брзо по телефонот ја побара Противпожарната.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Како да телефонираме кога во телефонската говорница нема телефон. Нема ништо дури, ни жици! Сѐ е кренато, сѐ е откорнато...
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Од осматрачница гледа Василие Тасиќ, не знае што е работата, саботажа ли, замка, го крева телефонот и наредува да се пука. 163
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Стигнавме ли во Елбасан, по телефон ќе му се јавам на командирот на втората колона во Корча да ми прати друг шофер. А ти на линијата, на фронтот!
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Откако ќе го исклучам телефонот, ќе ми ја пронајде адресата во телефонскиот именик, и ќе ми се нацрта пред станот... ...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Веќе ништо не се слуша, велам, и так, се прекинува врската. Се исклучи телефонот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тајниот телефон на овдешниот Централен комитет ѕвонеше и дење и ноќе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Никогаш/ Ѕвонењето на тајниот телефон со кој овде, во собава; се материјализирав во настани на иднината.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Дали смртта си ја закажале преку некое парче момирок или по некој друг пат, што се вели, по друг телефон.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го кревам телефонот: ало, ало, вртам и викам, ало, и ало се направив.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сето тоа се случуваше во неделата, а веќе во понеделникот - по ручекот, откако телефонот панично ѕвонеше, а мајка ми (по кусиот разговор со тетка Јорданка) ни ја фрли слушалката сета избезумена, и замина со татко и чичко Благоја - соседот, татко ѝ на Величе, во Влае, оставајќи нѐ на чување кај тетка Ленче - мојот живот продолжи да трае без дедо ми.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Ниту на телефон да не одговарате, ниту вратата да ја отварате, ако некој заѕвони.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Токму тогаш заѕвони телефонот и се јави татко ми.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Се договараме: точно во седум, ама ни минута порано, да ја повикам на „овој телефон“.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Го остава телефонот, со писмото во рака, ја отвора горната фиока – има сè: копчиња, селотејп, кутиче витамин Ц, но проклетите ножички никаде ги нема.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
