стомна (ж.)
ТЕОДОС: Од стомна да се напијам! Од главата ќе ѝ ја скршам!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
МАРА: (зема стомна со вода и ја става на прагот).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: Кинисувај, само со десната нога!... (Анѓеле кинисува, а Мара му фрла пченица преку главата и така излегуваат; при преминувањето преку прагот Анѓеле ја турнува стомната со вода, која се истурува, а која од порано е наместена.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Анѓеле кинисувај, срце, прв ти и кошни ја стомнава со ногата.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
По тоа Антица ги остава стомните на огништето. Жените го разгледуваат чеизот).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Во салонот, покрај левиот ѕид, маса покриена со чаршав на која се ставени три леба, подредени еден на друг; две нови шарено водени стомни со вода; чаша со мед; авланка со вино и здиплена шамија.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Таму се фрлаат сите видови отпадоци; искинати опинци „опурчаци", непотребни кожинчиња, шутки од искршени грниња и бардаци — стомни и сѐ она што не е за брза употреба, но сѐ што би можело да се искористи во даден случај.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
– Mope, ако е за вода, ефенди, седнете, седнете, ене ја Попова Чешма, ладна е како мраз; ќе ви донесам една стомна, напијте се – одговори старецот и погледна со очите кон ниското куќаре, небаре бара стомна, да ги ислужи ефендиите, но војникот што зборуваше по каурски не дочека забитот да проговори, ниту му го преведе на турски одговорот и предлогот од старецот, ами сам му одговори: – Ефендијата сака вода од Бренското Чешмиче.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Го наследија близнаците Крловац од некој свој роднина добротвор и наследија една колиба со многу ненужни предмети: дрвена вила, дрвена лажица, дрвен чанак, дрвен триножец, земјана стомна, земјено грне, стар календар со избледена слика на некаква кралица и сѐ така нешто бесцелно и без функција во еден живот на кој му припаѓаа - колекција на разнобојни срчи од прозорците на некоја градска црква, урната во војната, китка суви непознати треви, куп черги, војнички шлем, карбитена ламба.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Најпосле се врати, атентаторе. Земи. Држи ја стомнава.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Прислужникот ја донесе стомната. Клокотеше водата во грлото на Глигор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Сенкичка мила! - слушна пак Арсо. Човекот се заврте на петици и се нафрли на стомната.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А потоа црешата повеќе не беше стомна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Потоа почна играта. Ја стави црешата до уста, ја свитка нејзината долга рачка, и – о, чудо! – таа му заприлега на мала стомна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Викна: - Мамо, ова е стомна! Тато, ова е стомна! Бабо, ова е стомна!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Оставија рогузина, покривач, стомна за вода, чинија за јадење, две лажици и облеката што ја носеа на себе.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Уште бабата му даде стомна со вода и тој се напи.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Па, некаква стомна, некои ’рѓосани железа, џгура, а Дуковци, таму во нивното компириште откопале едно големо врчвиште.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Крај стубелот Бојан го забележа едното стомне. Другото го немаше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- А ние имаме едно стомне. Ќе ви го покажам уште вечерва.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
