стомак (м.)
Се кикотеа држејќи се за стомаци, а дедо Ангеле, како ништо да не било, се сврте кон комитите: - Како сте, што правите? – ги поздрави тој нив сосем сериозно и како што личи на луѓе и пријатели.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И што ќе е тоа, тој замав, тоа запенето задоволство, тоа исчекување: остра светкавица, сребрен блесок на рибји стомак, проѕирен мразулец? Јасно, човеку: нож!
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тука лежела таа, гола и жедна нива, и чекала да ја оплоди, да ја осмисли во нејзиното постоење, а тој, чувствувајќи го нејзиниот мирис повеќе од свест отколку со сетила, ги одморувал своите дланки на сомотски врелиот стомак.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се сети на настанот виден во детството; на ножот светкав како влажен рибји стомак; на проѕирниот лак што го остави зад себе проклетиот челик пред да ја пробие ленената кошула; на темната лочка крв која не беше растопен пламен на малини; и на дебелите стакла на жандармеровите очила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа беше остра светкавица или сребрен блесок на рибји стомак или студен, наскоро проѕирен мразулец.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Сега веднаш, веднаш ќе ги доведам, чорбаџи Панде, - се протегна тој, ги зеде парите и мигум, нишајќи со својот голем стомак, тргна накај големата анска порта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Куршумот му ја отвори десната страна на стомакот за да може да си ја види крвта.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ја завршуваше својата исповед: не му ја затнаа дупката на стомакот со орден но сепак бев добар десетар во смоларата, како што бев секогаш во се добар - во шверцот, во пиењето, во милувањето.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Колку е голем! Меот му е - на... Покажува, со рака прави полукруг од грлото преку стомакот циганката.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Само очите му се тркалаат несвесно. Ножовите натискаат на градите, стомакот, слабините.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тука има само една единствена мечта: да стигне под темелите на одвратниот молох што го крие злото во својот железен стомак.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Коњот живееше во Задругата само тоа лето. Беше нивниот најдобар задружен коњ, но некој го претера и тој пцовиса, превивајќи се брефтајќи и со подуен стомак.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И за сето време после, додека гледаше како месецот се изгубува зад белиот раб на шумата, а неговата месечина сѐ повеќе ја сменува една залебдена, синикава заискреност негде под самото небо, која беше денот, увиснат високо над земјата и зачекан да стапне на нејзината поврвнина, Змејко сѐ повеќе стануваше свесен за онаа празнина во неговата внатрешност, што му стоеше препашана како болен појас по целиот стомак, од која и устата и грлото му беа суви и полни некоја запечена горчина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во градите го притискаше маѓепсната замолченост на сета вештичка шума, а колку се искачуваше погоре, празнината во стомакот почна да му се извива во една тапа болка, која одвреме навреме знаеше да му го згрчи и целото негово тело.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Штом ќе се сети за колачињата, него стомакот го боли по нив.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Нели луѓето често боледуваат од разни болести: те глава, те стомак, срце, кашлица, нап-надвор и друго.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Како и дедо ми: ако треба за стомак, вари: коњски босилок, суви дренки, шипинки, лисја од коприви, пелин...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Французот беше толку зафатен со панталоните што кога беше готов, задоволно си ја стави раката на стомакот и дури тогаш ја крена главата и ги здогледа двајцата бугарски војници.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Чувствуваше глад за леб, за варен или печен компир, за пржена сланина, но му беше потребно подолго време да си приготви таква храна, па мораше со нешто да го залаже својот изгладнет стомак.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
