стиши (св.)
Еве, старечкиот глас колебливо, засипнато ја пробиваше вревата, закрепнуваше и во стишувањето на салата полека ги исфрлуваше познатите формули.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога малку ја стиша кашлицата, успеа да праша: - Кој е?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Потоа тој ја стиша интонацијата на гласот, заслабе неговото ораторство, почна почесто да ја симнува офицерската шапка од главата и да го вади крпчето од џеб за да ја избрише потта од челото и на крајот престана да говори.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Многу паркови, многу зеленило, многу дрвореди и така бучавоста на градот се претопува и стишува во неговата зеленикава панорама.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Потоа се стишува борбата. Ги прибираме ранетите, се прибираме себеси.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги ставив, и да видите - сѐ се стиши околу мене, веќе не ги слушав козите како брстат лисја, не ги слушав цицингарите по блиските угари...
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Луѓето затворени по куќите ги колнат и го молат бога да ги стиша, да ги спотера некаде.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Коските измолени, места јаглен сторени, Кој ќе го крепни кафезот, кој птицата молкната, Кој ќе ни ја ублажи и стиши болката Кој ќе ги крене крилата преморени?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Облаци златокоси, дождови темнооки, Таги мои извишени, ноќи најглобоки, Што ми бегате штом ве иштам Дури лелекам, дури пиштам Од болки-додолки, од маки мартинки, Штом се стишам кога дишам Темното штом го рисам, За да светнам и да летнам, Како птица небесница, пеперуга златница Како миризлива стих-латица Како ѕвезда крилатица?
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Нешто тајно, кое гали, стишува Кое спокојно во себе го запишувам, Го притајувам, не го објавувам Скриено го чувам, го заклучувам Сетне му се насладувам, се радувам.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Најпосле, еден ден се стиша гласот на породилките: се породија, речиси сите три во исто време.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кога сите шумови се стишаа, срипав од постелата и брзаница ги извршив сите утрински задолженија. По ѓаволите!
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Го стиши радиото, козите се смирија, а ние продолживме да го слушаме гласот на спикерот од радиото: – Козари, освестете се, да не биде доцна, оставете ги козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Кога се стишија козарите, градоначалникот со одбрани зборови и смирено му рече на Чанга: – Ве очекувавме порано.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Куќата се стишува, жената одново заспива, кучињата молчат, сѐ се смирува.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
И по извесно време пак му се стиша дишењето. Заспа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
По некое време тој го успори дишењето, го стиша и заспа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Подоцна сѐ се стишуваше, царуваа големите магли...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Најпосле музиката се стишува, а од ѕидовите ечи силен глас: - Другари посетители, ги запознавте тајните на нашиот славен Атеистички музеј, единствен од таков вид во светот, историско сведоштво за победата на нашата славна партија над троглавиот Бог во нашата судбина...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
