стига (несв.)
Не на многу време радост е била за мене, стига веч година чрна, злото веч ме најде.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Сите се како часовник, за сон им време не стига, одат по стари огништа, дума по дума собират, седат на селски трапези, песна по песна бележат, сите се бујни, пргави, се млади, сѐ Македонци...
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Арно се сеќавам: меѓите со она село што го гледате зад блатово ни беа некаде тука; ако некому му се скршеше ралото стигаше неколку чекори да направи и да земе рало на заим од комшијата ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Толку ни стига чергата — толку ќе си и пушчиме нозите. Нека е аирлија саатот, сѐ е убаво.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Леле, мајче ти мила! „Ами ако почне секој ден по еден петел да коле, што ал прави црни Илко, сака сите селски петли да ги исколе и пак не стигаат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Таа арно си прави лели и стига рака, токо ние, еве, ни машките не можеме да си и подучиме, ќе ни останат слепи при две очи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Стига само да знае како живеат и што мислат животните.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нека се зберат сите орли над мојава пепел да вијат ќе ги нахранам за сетно а потем сите беспатја на нивните крилја нека расцутат дива подземна рика нека ги храбри: најхрабриот од вас исколвете го жив на топла крв да ја посадите мојата пепел да заврзе нешто што ќе го поткрене небото горе да има кај да се умре илјадна не стигам!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Селото простум умираше: кола царевка не стигаше ни колку за една рогозина за закопнина, а килото тутун не тежеше ни колку кило сол.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Наспроти нана ми, која од секогаш (а и денес, во деветтата деценија од животот) задишана, со рафални реченици без точка, стига во последен миг да исечка и додаде домати во тенџерето, да ја избрише трошката прашина на најгорната полица во шпајзот или пред легнување, вешто да ме истрие со комова за превентива, дедо ми беше убеден дека брзината победува секакво знаење и задоволство. „Ќефот“ е најважен.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
* Во себојно фустанче облечено за брзо соблекување, директно од ролшуи на штикли (така ли се стига побрзо?) нетрпелива да го пополниш идеалниот градник, со двете немирни, долги нозе сакаш да го опчекориш градот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
„Поврзувачката метафора за пресметливите и непресметливите елементи на овој свет.“ (W.E. Matthews, Mazes and Labyrinths) Заобиколно се стига до средиштето, дури со обиколниците се постигнува совршенство.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
4 На тој начин, преку еден „перверзен“ пат се стига и до поимот уживање, и тоа воопштено речено, така што се открива смртта во задоволството кое во основа „го лимитира полето на човечките можности“ и чијшто принцип е „принципот на хомеостаза“.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
„Не ми стига ни за мене моето знаење, кардаш!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Во тоа високо место Маказар, каде што сѐ што се садеше се садеше подоцна, и сѐ што стигаше за берба, стигаше доцна, сега врзуваше корен, или штотуку беше врзало.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ти се чини, стига само да поминеш покрај него, па раздвижениот воздух од твоите чекори сам по себе несреќната билка ќе ја престори прав.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Девојката со плетенки се смее но јас и капетан Скот стигаме предоцна.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
И каменот го чека слична судбина стига да го зафатат немирните води.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Стига да ни намигне од далеку Таа натраплива заводничка, победата, И стрелката на часовникот ќе из'рти од коренот на времето Ќе блесне заслепувачки знакот, белегот, зборот - Високиот неодминлив крајбрежен светилник!
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Стига да се насмевнеш сиот намовнувам толку далеку нѐ водат корените на нашиот смев.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
