стивне (св.)
Одѕивот од пукотот во долината стивна и пак се заслуша бучењето на реката која спокојно го продолжуваше својот пат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Во одајата стана мрачно како во рог, а ветерот како палаво дете што згрешило, чиниш сфатил што сторил, стивна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Уште едно ќе испијам, - рече тој и пак го стави шишето под шупурката. – Сакам петнаесет да бидат. – и Водата потече во него, стивнаа децата, та се слушаше само шуркањето на водата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Прострелај ме, па сѐ нека стивне без расудок, без празно умување, и блесокот на тоа лудување, само твојот блесок нека вивне.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Пред полноќ се решив да те побарам и да се стивнам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Так-так-так! биеше ковачот во часовникот. И неочекувано стивна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А и што би можело да ги стивне сега децата, штом во дворот се смее убав сончев ден?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сета ноќ, како што ми расправаа подоцна, сум бил во несвест од оган. Дури пред муграта, огнот стивнал.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Една вечер кога ќе стивне вревата во каушот, ќе ја испушти крвта. Или нешто поубаво.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нешто се влечкаше по земја и сите шумови брзаа да стивнат и да се разбегаат од страшното дишење на пустината.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Накострешената фигура на Глигора заплашувајќи се наведна над чуварот и овој се посмали и стивна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нејзиниот вресок како да го стивна за миг оној ураган што му дуваше во градите, просто поткревајќи го од местото.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Вриежот во дворот полека стивна.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
По малку пукањето стивна. Чадот, што чуреше како оџак нагоре, ослабе и полегна по тревата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Пак се погледнаа, проверија уште еднаш и кога сакаа молкома да продолжат забележаа дека дождот стивнал, а воздухот околу нив станал одѕвонлив чиниш и на дишење.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Како што неочекувано топовските пукоти започнаа, така одеднаш, неочекувано, стивнаа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Кога стивна пукотот, Трајан ја отфрли земјата, се пофати за главата, за раката, за ногата: жив сум, жив сум. си рече.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Баханалии Штом дневниот живот на Изложбата ќе стивне почнува ноќниот, кој трае до доцните часови.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Се прибра срцето, го намали чукањето, го стивна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Огнот никако да ѝ стивне, да понамали. Го гори девојчето, го смалува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
