спука (св.)
- Визбите, внимавајте на визбите! - свикав и летнав по скалите надолу. Резето спука од тресокот на кундаците.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Мечката рикна погодена од куршумот, се отфрли настрана од болка, од изненаденост, спука тој уште еднаш на неа, се отфрли пак таа настрана и сјурна надолу по трапот ронејќи сѐ пред себе: камења, земја, како лавина да се урива.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Китан спука од чардакот со пиштолот објавувајќи му на селото дека кошулата е крвава.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кога ја виде како се црнее по трапот, голема колку магаре, срцето му заудира силно, студен трпнеж му помина по снагата, здивот му подзапре, го стисна кундакот колку што можеше посилно во рамото и спука.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Стиховите не ја кренале добрината, туку ја жегнале лутината. Спукале и неговите борци и соборци.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
На гробот на Изет Сарајлиќ Оној ветерничав април кога спука во Сараево ми рече по телефон дека сепак не можам да ти го испратам она што најмногу би ти се нашло - една вреќичка компири.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Како јурија Ружа го слушна негодувањето и готова како пушка која чекаше да ѝ биде фатено чкрапалото, рафално „спука“.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
