споменува (несв.)
Јас, нели сум стара, сакам добро да им сторам, та да ме споменуваат!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Тутуни садиш, тутуни нижеш, тутун таговно у монопол редиш, ме споменуваш и ем си жалиш денови - крепи тешки си редиш — Величко, мори, другачко златна!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ој ти, Вардар, шуми, играј, шуми, играј од жалови, додека ни стари мајки глуво шетат низ дворови и со шепот низ ум трештен чеда свои споменуат.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Гледаше само да премолчи и некако да не се споменува тоа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Август! - Повели. - Ти Виена ја споменуваш за да ме лутиш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Тие, птиците“, чу. Не беше сигурен дека ги споменуваа птиците. Можеби му се чинеше само.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Оди, човеку! Каков коњ ми споменуваш? Ќерка ми уште не е за мажење. Ми треба таа и мене, да испере, да искрпи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кловнот ја занишува главата. - Да, да... Ти затоа ја споменуваш Виена. Ти знаеш што ми се случи таму.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога ме истераа од своето училиште (споменуваа некаква прељуба) созреав еднаш за секогаш, јас, жолта тиква претврда и за секира.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Прими го богатството мое и споменувај ме во своите молитви, - театрално, со остра нотка на иронија, рече Глигор и ги истури џебовите во плашливо подадените раце.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Остави го, те молам... немој да ми го споменуваш, - рече Гоце.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Го споменува Митрета. - Болен е. Не можеше ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
15. КОЈ ЧЕСТО СМРТТА ЈА СПОМЕНУВА, ПОМАЛКУ ГРЕШИ - човекот со тоа на животот повисока цена му давал, уште ако е и бавчованџија тој напросто би решил и кромидовата главица да ја смета за човечка глава...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Веќе никој не го споменува катранот и лукот, варта и тревјето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не ме остава, не ме пушта: родниот крај ме уми, мислам, а јас си го споменувам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Споменува некои имиња, ги споменува: кравата, магарето, кучето, го спомнува патот. Сака некаде да оди, да патува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нема податоци за тоа, никој и не си споменува дали било нешто слично запишано во тефтерот Акиноски, дека и таа, Руса, е закопана тука, покрај каменот, но него, каменот, покрај со едното негово име, Бел Камен, го именуваат уште и со две други: Јованов Гроб или Турчинов Гроб.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На зарамнетото расте трева и речиси никој не си споменува дека некогаш тука имало споменик.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само четиринаесет дена изминаа отакко главните на сојовите од Потковицата го потпишаа писмото со кое од султанот бараат да им издаде одобрение за ѕидање црква, општина и училиште, ѝ само седум дена откако му го предадоа на Мустафа ефенди, прилепскиот кајмакам, за тој преку Битола и Солун да го препрати таму, во Стамбола, но и едниот и другиот ден, оној во кој го потпишаа писмото, неделата на Свети 40 Маченици, и оној во кој го предадоа, првата сабота по Свети 40 Маченици, заедно со писмото и заедно со надежите, желбите и намерите содржани во него, никој не ги ни споменува во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Споменува командири, комесари, борци, народ.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
