соперник (м.)
Овој збор е туѓ, тој е име на некаков лукав и силен соперник што ѝ го одзема милиот човек.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Една волча тројка: еден волк, неговиот помлад соперник, наследник, и неговата мајка, жена, или бегалка од некоја друга глутница.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И покрај постојаната политичка борба во Сенатот, секојдневните подлости на политичките соперници, тој во Политиката го наоѓаше сублимирано токму разнообразното задоволство на својата култура во која трговијата, измамата, вештиот збор беа и опстанокот и уметност.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Тој има само убави зборови за Никифор, но јас знам дека тоа е така дека нема соперник во него.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Презимињата се наведени според абецедниот ред онака како што стојат во Именикот и претставуваат избор од преостанатите деветнаесет милиони имиња. The falls Интересирањето за можностите една филмска енциклопедија да им биде соперник на Каталозите на целиот свет (Whole Earth Catalogues) од раните седумдесети години и уживањето во составувањето списоци поради нив самите, беа идеи што им претходеа на разни проекти обединети во филмот “The falls”.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Токму тогаш кога тој јаз ќе стане преголем на сцената стапуваат науката и нејзините многубројни соперници во играта што се нарекува создавање на реалноста - религијата, уметноста, музиката, мистиката.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Тоа се случи во престрелка со пиштоли помеѓу сопственикот и неговиот соперник.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Се случуваше некој од нив да се пожали и поради недостижноста на женска, принудна врска помеѓу два исти пола или украдена финта од страна на колегијален соперник за, со чашка прекрасно виски, неронско-ораторски да заклучи дека сите најдобри муабети отсекогаш останувале по бифеата.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Тоа се типови луѓе кои најчесто се вработени во институциите кај овие првиве, а нивната главна особина е длабоко да пенетрираат кај нивните претпоставени задници со што ќе успеат да се одржат на позицијата во која се дочепале и притоа да не дозволат на конкуренцијата да им го заземе нивното место, а најчесто служејќи се со своите вешти кодошко-лакташки особини секогаш ставајќи му сопка на соперникот и увек гласајќи за партијата која ги убутала на тоа работно место.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Тој беше бесен како лав кој пред себе го гледа својот соперник кој му го украл пленот и сега ликува на победата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
