снаа (ж.)
ЈОРДАН: Слушај, ќерко. Ете, стрико ти Кољо те сака, да му бидеш снаа за внук му Јован. Го познаваш?
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Дошла поголемата и уште од врата вика: „Стани, татко! Не си слаб!“ - „Не можам снао, вели Серафим. Да простиш, направив малку аџамилак, не сум чист.“
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Снаи се лутат, синови се караат, сакаат да се делат.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ПЕТРИЈА: Да си ми жив, куме, да ни крштаваш, да ни венчаваш! Да ти е жива кума Праскарева и кум Томче! Господ снаа да ти даде! (Пие, на Арсо.) Повели!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Попот ќе оди со сватови по снаа кај Рожденката, а таа — кај Анда.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— И се опули во Нешка, во Крстета, пак во Нешка, и си заклучи со умот: „Ете, како шо нарачаа нарачниците на третата вечер: „да расте и да порасте, убава мома да биде, попова снаа да стане, на младо ѓаче невеста".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ајде, мори, токо се бричите вие за попови снаи. ама којзнае ушче колку ќе се промени тој маж! — им вели Јова Даркова, третата водарка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Танас, не сфаќајќи што станува, бавно ја зеде шамијата и откако долго се колебаше пред насобраните браќа и снаи, полека почна да ја одврзува.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Дедо Бошко, откако ѝ рече на снаата да свари кафе, му кажа на Лумана: - Те чекав уште неќна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Бошковица, која ѝ помагаше на снаата во миењето на чиниите од вечерата, му се приближи и го праша: - Бошко, да го запретам огнот?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Андон ја побарал за снаа Савка на Благоја, божем му е нужна за бостанското плашило.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Вечерта се врати не вртејќи го лицето кон ќерка си, побара вода; пред да ја крене стомната, полека и без возбуда, како да соопштува нешто што таа го знае, рече: - Нека е со среќа. Андон те бара за снаа. ***
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Невесто! - ѝ рече на снаа му Евто. - Донеси ми ги склопците со пиперна солца.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Детето плачеше. Трајче го препозна. Тоа беше соседот Евто со снаа му.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Рано во воденицата, Трајче и мајка му станаа. Станаа и Евто и снаа му.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
САЗДО: Рековте дека сум ја усмртил вашата снаа.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
САЗДО: И не ви пречи дека знае кој е вистинскиот виновник за смртта на вашата снаа?
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Вие ја усмртивте мојата снаа.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
13. ТИ ВЕЛАМ ЌЕРКО, СЕТИ СЕ СНАО - море, вели што ќе велиш - никој не те слуша, туку појди си во аптека со лекарскиов наод барај лек за неосетливоста што ни дојде до гуша...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Вол, коњ, маска, магаре, овца, коза, што имаше добиток со четири нозе, та дури и кокошките ги собираа и ги тераа во дворот на Биринџиевци, каде што Мефаил кондисуваше секоја година и седеше по недела две, насладувајќи се од убавините на трите ќерки и двете снаи на чорбаџи Стојка Биринџиевски.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
