смиреност (ж.)
Се сети на некого од едно румено и зажарено лето, во една блага западна смиреност и скоро за`рѓан сјај на `ржта: бојата на класјата го пренесе на нејзините коси.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но, не многу после тоа од својот прозорец Змејко можеше да гледа како неа ја истуркуваат, разматувајќи ја, едни црвеникави, осојничави ветрови, што избодинуваа како незадржлива пепелничава коњица од северното небо, внесувајќи некој токму таков пепелаво-модрикав немир, во оние бездони пробиви, што ги оставаа по себе во исковитланата и наеднаш сосема поинаква, плаховита смиреност на облаците.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А од тоа, што ткаеницата на неговата сигурност во себе сега не беше достатно густа, и што честопати се чувствуваше пробиена, изрешетена, никнеше и таа притаеност и смиреност на неговите движења.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Денес никој веќе и не може да знае дали барала смиреност во фантастичната симфонија на Берлиозовиот дух, тој тиок признак на романтизмот или, надразнувајќи ги сите свои сетила, наоѓала толкувања за мистицизмот на Дирер, или, исто толку веројатно, треперела над таинственоста на стиховите на Гете.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Трепетлива врелина под клепките, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден. Се сети на некого од едно румено и зажарено лето, во една блага западна смиреност и скоро 'рѓосан сјај на 'ржта, бојата на класјата го пренесе на нејзините коси.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Рекол дека тој ќе го чува мртовецот и дека наутро ќе решат што да сторат со таа смрзната смиреност.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога дошле со мирис на сол или на јод или на морски треви во косите, еден од друг погрд и сепак со чудна смиреност под русите веѓи, рекле Дојдовме од далечни мориња, бевме со синџири врзани за кораб, му отслуживме на царот, нѐ пушти болни и без заби.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во привидната смиреност на гласовите лежела сурова свирепост и била продолжување на збивањето од пред тоа.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Овие два импулси ѝ отворија пат на онаа средовечна смиреност со која сега умислувам дека сум достигнал едно ниво на јаснотија во однос на себе како млад писател, каков што во тоа време бев.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Позитивни искуства: ви остава чувство на смиреност и релаксираност, но без поголем хај.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Неговата смиреност посебно ме насрчи.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Но можеби и разговорот што го водевме со Иван, кога дојде да ме обавести дека мајка му починала, ја разбранува во мене веќе одомената смиреност.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
И таа негова смиреност, што не беше нималку слична на неговото однесување кога порано се гледаа во присуство на Атиџе, и таа го издаваше бегот: знаеше тој, знаеше зошто се тие тука, и бидејќи се беше обезбедил, покажуваше сега расположение што не му доликуваше на неговото убаво лице.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Змија На долниот дел, каде што се протегаше големата смиреност на вода, двајцата истовремено забележаа шарена долга змија во водата.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
– Сите овие пречки, според законот на условеност, човекот треба да ги надмине, достигнувајќи прибраност, преку која се доаѓа до самоодрекување кое, пак, е услов да се достигне смиреност.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
-Доброто со добро се привлекува. Добрините се составен дел на смиреноста.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ветровите што со тебе ноќевале излетаа ко црвени пеперуги Патува сега таа румена шума таа добра сенка на твојата смиреност таа ведра чадовина О ружо на пладнето дали тоа во нас се населува нова вртоглавица Во белиот камен покрај патот израснува еден румен знак Твојот цут во каменот се враќа Дали е тоа предзнак и за нас што дојдовме многу од далеку во тихиот предел на спомените.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Му завидував на смиреноста со која не можев никогаш да се здобијам, да го одржам спокојниот чекор, ритамот на минливоста, небаре презабрзан во некое друго време, да престигнам друго непознато време...
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Младиот државен секретар, со својата смиреност, повлеченост, но и со репутацијата на школуван кадар на високите европски и американски универзитети, особено во доменот на безбедноста, на многумина дипломати ќе им остави посебен впечаток.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
