слушалка (ж.)
Потоа нешто крцна во слушалката и гласот се изгуби...Чудно...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Потоа ја дигна слушалката стискајќи го со танките прсти наострениот молив.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Стрпливо ја држеше волшебната слушалка на уво. Слушаше, слушаше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ги склопи очите и ги виде сите бројки - соседи: се стискаат во телефонска кабина а црната слушалка шушкаво го впива неговиот здив.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Ало! Од слушалката никој не му одговори. Само се слушаше - Ти-ти, ти-ти...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Стоеше и гледаше во слушалката. -Хм... Што ти е телефон!?...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Остави ја слушалката, докторе... - му рече Илко.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Се фатив кај што сум тргнала сосе слушалката да излегувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мајка ми влезе во кујната и кога ме виде со телефонската слушалка во рака што јас од возбуда заборавив да ја спуштам, очите од лутина ѝ светнаа: - За ова би требало да бидеш казнет, - процеди бесно, - ама, сега нема време за тоа.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Другпат да не ти се повтори. - И ми ја грабна слушалката од рака.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Сето тоа се случуваше во неделата, а веќе во понеделникот - по ручекот, откако телефонот панично ѕвонеше, а мајка ми (по кусиот разговор со тетка Јорданка) ни ја фрли слушалката сета избезумена, и замина со татко и чичко Благоја - соседот, татко ѝ на Величе, во Влае, оставајќи нѐ на чување кај тетка Ленче - мојот живот продолжи да трае без дедо ми.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Во автобусот го чека меко место, со масичка пред него, весник ако сака да чита или слушалки ако сака да слуша музика, а патем има право на едно кафе или чај со неколку бисквити.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ѕвони телефонот. Не ја кревам слушалката. Седам во лотос- положба, не се помрднувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Одеднаш старецот ја симна слушалката. Тоа беше премногу за него. Беше премален од минатото...
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Овојпат првин го заобиколи телефонот, го зграпчи како да сакаше да го задуши гласот во слушалката, но на крајот, кога забележа како зглобовите на прстите ја губат бојата и стануваат бели, ја отфрли таа намера и ја подигна слушалката.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Да ли...“ „Да, што е?“ Старецот ја држеше слушалката во рацете како мртва риба.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Од телефонската слушалка се излеваше гласот на мојата мајка мешајќи ги дневните цени на зеленчук на загребскиот пазар со бројот на жртвите, ситните новости за соседите и бегалците што ги примила да живеат со неа, со веста за смртта на мојот стар пријател.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ги свитка слушалките, ги стави во чантата и продолжи: „Досегашново негово противставување на болеста може да се спореди со онаа билка што израснува меѓу шини и која постојано живее во страв од возовите што татнат над неа и од ветрот плашејќи се да не ја прекршат или откорнат.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
И потем ја спушти слушалката.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Како кога ѕвони телефонот, ти си дома, а не ја креваш слушалката.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
