слоши (св.)
Ништо не ми е, така… малку ми се слоши, но сега помина… Надвор е тивко?
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Секако на овој човек му се слоши - вџашено ги врти очите и бледилото на неговото лице се крши во гримасите на преплашено изненадување.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мене просто ми се слоши една година, поточно една есен, кога на Водно видов еден ваш врсник со воздушна пушка и со десетина отепани птици.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Италијанецот или се налути, или му се слоши, стана, тргна кон вратата и при тоа ги забра чашите и чинијата од масата, ги бувна на под и излезе надвор.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Кога по одморот, пак ја покани за игра, и кога пак нивните тела се развиорија, нејзе како да ѝ се слоши, како да ѝ се сврти во умот и побара да излезе на терасата, на воздух, да земе здив, да се одмори.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ако за некоја храна му велеа дека е многу вкусна тој не ја допираше, знаејќи дека ќе му се слоши.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Вистина, првата ноќ, кога веќе се беше вратил во гробот, му се слоши.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Може му се слошило! Цел пат се жалеше дека нешто го боли!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Другиот ден рекоа дека по изведбата на обредот на Луција ѝ се слошило, дека паднала во силни грчеви и дека едвај ја спасиле да не си го одгризе јазикот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Фискултурецот се исплашил да не ѝ се слоши како на приредбата, па застанал, да се потсмири. Застанале под сенка, под еден орев.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Јас ќе си одам, мене ми се слоши од возење – рече по некое време братучет ми и ми се виде навистина побледен.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Пота му ја виде окрвавената глава од што му се чинеше дека ќе му се слоши, дека ќе се онесвести.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Му се слоши кога на телевизија гледаше како хеликоптерите ги надлетуваат селата во кои тој никогаш дотогаш не бил.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Ќе ми се слоши ако продолжам да мислам. Но вистина е, вистина: си мислев нешто чудно.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Ти тогаш ми рече дека ти се слошило и не си можел да нѐ следиш, а беше седнат на столицата на самиот крај од платформата до езерото.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Може да ви се слоши. А таа: – Не, – вели – свикната сум. И го зема четвртото.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Бори се. Пушти ги очекувањата да кружат наоколу како најнов трач, додека не им се слоши од вртењето во глава.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Ми се слоши, мислев дека ме изрешета, главата ми прсна од притисок, а богами и страв.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
