себично (прил.)
Мнозина, иако свесни дека прават нешто грдо, дека прават зло, мислат многу себично, мислат само на себе.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Колку да звучи себично но чинам дека тоа уште повеќе не зближи и не здуши, заедничкиот живот ни го направи поубав, но не можам да се ослободам од чувството дека ме напушти кучката откако од мене направи свое дете во се зависно од неа.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Како тогашен новобогаташ, Прокопија си го складираше првобитниот капитал грижливо и себично, но со јасна идеја дека ќе им послужи на синовите да идев натамо.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Делува можеби себично, но така е.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Најсетне и тој сфатил дека бракот и сличните глупости можеле многу неповолно да се одразат на неговата кариера; дека ова можеби звучело по малку и неодмерено па дури и себично но тој бил уверен дека правилно ќе ги сфатела неговите причини бидејќи била полна со разбирање.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Нив , најмалку ги погодуваа шлаканиците зададени од економското невреме, ( согласно старата поговорка : ситиот не верува на гладниот ) па така си кротеа пострана, уживајќи ги себично благодетите од системот.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Тој се бранеше со изборот да се живее без избор и неговото значење, ниските надоместоци и експлоатирањето на работниците, ужасите на капитализмот, празните семејни ветувања за наследство кое себично се чуваше за да се осигура удобната старост и грижата.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Односно, клучниот проблем е дека работниците, кои во ова себично време сосем ја изгубија меѓусебната почит и солидарност за туѓата мака и туѓото страдање – како да немаат сенс дека со истите проблеми во кои тие тонат, се соочуваат и најголемиот број од вработените во РМ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Но, толку себично човекот го брани сопственото срце, очајнички обид да го оживееме, да го почувствуваме пулсот и мирисот на животот и едно среќно, искрено и едно вљубување, како балдахин над нашите глави.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Детето стана посесивно ѕверче кое бара љубов и внимание насекаде. Стана себично.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Сакав да бидеш тука покрај нас, макар и болен, колку себично од мене?
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Поглед на едни очи во една соба за двајца... солзи за да ми го измие лицето од секојдневието.. една прегратка за вечност за да ја чувам во себе себично додека дишам...
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
Колку тоа себично и бесчувствително, без срам си го бараше само и исклучиво она кое нему му беше потребно.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
