рано (прил.)
О сонце, колку светлина ти прскаш уште рано, и како лееш светол зрак!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Па дочаквах свое либе тамо во градина, кога оно утром рано, во зора гл'бока, зело лејка в бела рака, цветја си поливат, а ја одвај, одвај дишам, да не ме догледат...
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Слегол од амбарче Силјан долу и тргнал за дома да си влезе, чунки рано било и малку времето расипано со дожд и лапавица, била уште баба Марта, та домашните си седеле крај огон и си се грееле.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Можеби некој, а можеби и мнозина меѓу нас ќе речат оти уште е рано да се суди за резултатот на воставањето.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Не е рано да се предвидат резултатите и крајот на нашето востание.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
(Ја спружува раката, но се тргнува преплашена назад.) Не! Ако е рано?
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
СЕЛАНЕЦОТ: Море, речи доцна, не рано. Донесов вчера на пазар мас.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Уште рано изутрина, веќе капнат уморен... А до вечер, уште колку работи... сѐ на нозе...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Утрина рано ќе го дожниеме тоа што ни остана, ќе видиме некого да го оставиме за говедана да ги има на мукает и да ги рани, и ќе одиме.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И ете и ја тргнуам рано, протегам рака со пламнат глас: прости, о земјо, со срце збрано дојде тој пусти најгрозен час.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Пилиња пеат – во китна гора, и орач рано – на нива ора,- се зори зора ...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Рано рани бела Рада, бела Рада мома млада, на бел Вардар платно бели, платно бела две недели...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Рано е утро, - зора се зори, на исток небо ко оган гори, - зора се зори ...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Се разбудив рано изутрина во бела соба со три легла.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Навистина, рано е уште, одвај пет часот ако има, но ене, дошле луѓе без пазар, та иако платат Пушмарко, Баба, Јашмакот и други по две банки казна на рефератот од командирот на општинската полиција, Милана, за предвремено „отварање радње“!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И кога дедот Стале го скрши и ова кандило за да го свети Илија пак да седи во темница седум дена, тој побрза и ноќта ја „доведе“ лисицата пред манастирската порта и тука, „потфатена“ од сите четири нозе, ја налегнаа пците и со кожата ги плати кокошките, а дедот Стале му нареди на Стојка да кладе веднаш чаша во кандилото и да му го запали рано пред вечер, оти свршил работа, го накажал арамијата што ги украде кокошките.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Поп Петко се поисплаши кога го виде толку црвен, го фати за рака и за глава, го праша да не го боли нешто, и откако виде оти ништо не му е, со чудење го праша: — Ами оти толку рано ќе си легниш, Крле?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А тогаш, утредента, ги истераа воловите рано и, како обично, му подвикнаа и на Мартина да излегува.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Затоа кога беше дома, седеше крај баба си, а кога ќе одеше со волови, стануваше рано пред сите и се губеше од окото на секој човек пасејќи ги воловите по падини скриени во орманите.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
