рамнодушност (ж.)
Кога признавам со скаменета рамнодушност дека не можам без една од двете Марии?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ти си рамнодушност, твојот корен не цица омраза како нашиот корен.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зашто името не ми е смрт. Името ми е рамнодушност.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа беше вест што убиваше, вистинско сознание во пијанство пред кое и рамнодушноста запенува и се пропнува како исплашен коњ. „Тој те пцуеше“, чу и се тргна, ги спушти од дланка двете копчиња во празната чаша.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Работникот продолжи да се смее, како да не ги чу Велевите зборови, стружејќи ја со присторена равнодушност варта од една штица.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Си пиел ли некогаш, другар брат? се сети пред тие клепки на млаката вода во бокалот и сфати дека во тој миг пука во него бездна на рамнодушност. Во неа, како лавина, неотпорно се тркалаше отпорот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Отец Симеон гледаше со иста рамнодушност; дури ни во гласот не можеше да му се открие возбуда. „Смешно е, докторе, да верувате дека сум луд.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тој ги гледа со една рамнодушност што издава внатрешна устременост кон себе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Стражаровото лице е замрзнато во маската на мирна рамнодушност. И двајцата не мислат на тоа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо како да се навреди од неговата рамнодушност кон фотографијата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Само тој знае какви тревки и корења треба да се собираат за да му го замрачат умот, за да го доведат до некаква рамнодушност спрема сѐ што се случува околу него, да го оттргнат од луѓето и од грижите.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Во дебелеењето, покрај апетитот, ѝ влијаеше и нејзината спокојност и рамнодушност за сѐ. Не се тревожеше за ништо.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Тие се одделени не од рамнодушност, туку отсечени во осаменоста – стравот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
А за мене, оној надворешниот, од онаа страна на опната, загатката на Обликот е и моја загатка, неговата рамнодушност моја болка.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Шпион! Тоа име стана негов крст на кој тој се издигаше над сите на селската Голгота, и би негово право да пцуе или да молчи, или пак, со рамнодушност, за себе, да ги ора доброволно нивите на оние домаќинства чии машки глави беа в град или далеку.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Дури и зелката се разболе од зеленчукова килавост, од тумори против кои селската рамнодушност со години веќе не се бореше.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Но не бегам ли од човечкото безредие на село што умира под рамнодушноста на совремието? ја најде причината: затоа мислеше дека е уште власт, дека треба уште да биде тоа. Затоа?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Пред алчните грла на амбициозните мајки, пред рамнодушноста на оние кои беа избранички на нашите наивни срца, како да се сочува барем отисок на сонот од трескавичните, блудни ноќи?
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Потоа си помислив дека мора да има некаква мајсторија во толку жилавата рамнодушност.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Факт е дека Дишан ја одбира еротиката како тема која е апстрактна за неговото творештво, така што природно го нагласува впечатокот, бидејќи ако и постои нешто што не ја поттикнува рамнодушноста туку, напротив, ја возбудува длабоко продирајќи дури и во митот, тогаш тоа е човечката сексуалност заедно со инцестот и смртта.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
