притисне (св.)
А тука - зошто паднав ја? зошто ме куршум прониза, зошто ме земја притисна - за кого лудо загинав?
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Мече весело стана, го погледа со гордост своето дело и наеднаш му текна да го испроба: од долниот отвор му сипа вода до половина, по тоа го стави чамовото дрвце во цевката, го притисна силно и тенка, остра струјка вода блисна далеку нагоре.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Се враќаа сакати, алипни и сиот бес за маките што ги тргаа во редовите на царската војска, ги истураа на рајата што ја беа притиснале при завладувањето на нивните чифлизи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Не се здржа ни жената; гледа во норовите како ја притиснале плашицата до колјата и безмилосно ја таманат. Вистинска наезда.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сѐ беше задавено и притиснато од мората на темната жешка ноќ.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А сѐ е тука:слики по ѕидовите тешки двојни завеси врз прозорците ормани што прилегаат на мртовечки сандаци исправени покрај ѕидовите несмасни кожени фотелји штавени овчи кожи расфрлани по подот една земјена Геновева и ламба прокудена во аголот притисната од темновиолетовиот абажур.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Стоеше во просторната сала, наострен како откочена пушка и сега ја држеше во својата дланка онаа рачка, што требаше само да се притисне, за сите делови од бичкијата да полетаат во своите виорни, а сепак строго одбележани движења.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А кога тој пречекори кон печката, малиот пак го најде своето местенце од синојка и се притисна во ѕидот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Остануваше притиснат, скучен и сам, а во неговите добри очички, какви што можат да бидат сретнати само кај срните, стоеше нешто толку далечно и стаклесто, во кое беше цела една непремостива провалија.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сликата успеав да ја симнам и да ја притиснам на градите, како крадец некаква скапоценост, за која долго мечтаел да ја присвои.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ама и озгора сум притисната од некоја жештина.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Првин добро ги притиснавме Бугарите, ама сега тие нѐ притискаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Пустелиски мир што секојдневно владее над гробиштата го имаше притиснато домот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Значи, ќе го притиснеш копчето и тогаш ќе почне да тече вода како... како дожд...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Затоа и никогаш не се најде никој таков, песји сој, кој, притиснат од властите или купен од нив, се согласи да изврши предавство.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Не стигнувам ни да помислам што јас, малечкото девојче, од својата мирна крајбрежна променада, барам тука, на највисоката карпа, кога притисната врз врелата острина на каменот, ме облева еротското задоволство.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Станав јас тогаш, го притиснав тоа едно копче што му е на располагање на претседателот и почнаа сирените да завиваат низ кабинетите, канцелариите и ходниците на Парламентот, на владата и на сите нивни институции.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Трпеливо ми објаснува. Дури и ми покажува кој прст каде да притиснам.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Ташко ја соблече својата маица и ми ја притисна на тилот.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
