приврзан (прид.)
Иако бев многу приврзана кон тетка Рајна и многу ѝ должевме, во тој момент како да ја отсакав.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
И покрај сѐ, осеќам дека уште сме приврзани од заедничката судбина на победени и навредени.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во сите овие три земји, колку и да сакаат да свират на пијано во Европа, остануваат прврзани на планинските кавали.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Доколку таа слобода секогаш ⥊ останува приврзана на вистината и доколку ⥊ служи на љубовта кон ближниот.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Кога односите во семејството веќе не се складни, имаме приврзани деца и посветени родители.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
А таа, како родена повторно, не можеше да си прости што толку време му била верна и приврзана на слепиот маж не гледајќи дека животот и младоста ѝ бегаа и дека се ронат низ прстите годините преправајќи се дека сето тоа таа нормално го прима и доживува, прилагодувајќи ѝ се на судбината да живее со слеп маж и молејќи му се на бога да му го врати видот, да им го врати оној среќен живот што го имаа пред неговото ослепување.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Протагонистите се приврзани на низа својствени вредности на еден клан („Сѐ додека нашиот татко беше уште во живот, семејството за нас беше истовремено и држава, и нација, и вера.”) ѝ припаѓаат на идеологијата која го одржуваше култот на една неверојатна монструозна хипостаза на божеството: Сталин.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ако го слушаме мнозинството српски публицисти, сите овие Словени и се приврзани на српската националност...
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Мајка ми е многу приврзана за мачката и толку.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Но до крајот на животот на чудесен и величествен начин остана приврзана кон францускиот јазик и книжевност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Ексцесивни се и многу приврзани за семејството, а пристрасни кон децата.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Дома за Циљка пред сѐ беа баба и дедо и помалите сестрички и братчето, кон кои беше така приврзана, како водата кон брегот и како птиците кон небото, а кои, ете, скоро година дена ги нема видено; дома беше и огништето, кое најмногу го сакаше тогаш, кога надвор врнеше снег со големи партали или кога завиваше северњакот зад прозорецот, а во спузата се печеа костени и компири и во поллуосветлената одаја единствено се спушаше прскањето на искрите и тивкиот глас на дедо кој им раскажуваше приказни и тие, внучињата загледани во него, едно подруго заспиваа со убавите самовили и со лошите змејови под клепките.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
