привидение (ср.)
Во хаосот околу нив лушпи од ореви, допушени црноглави гасеници во пепелницата, лепливи лочки ликер и нејасни привиденија со недооформени лица.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Запишан со звучни јоти Еве го тој ракопис на макот Како привидение на разболените.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
На лицата им лазат муви, а тие мислат дека се снежинки, вели, привиденија, и стенкаат, викаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се чекаше откако почнаа да ни се јавуваат некои привиденија.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Којзнае што си видела, ми вели Оливера Поточка, некое привидение.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Помогни ми. - Тоа е привидение на лошата крв.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тоа мора да е некоја моја непристојност во вид на привидение.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Шетаа сами низ градот, како бели привиденија, во фурии, неретко во стадо, особено кога одеа на плодење кај прчовите на Чанга.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
На селанецот во полето, што исто така го видел летачот, него речи му дека тоа било привидение.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Трепкав со двете очи ... Имав приведение... Пак тонев во бучкуришот...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Тоа е празник на мајка ми и јас во никој случај немам намера да ѝ го расипувам тоа задоволство заради некакви привиденија.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
ВЕРА: Ние седевме со тебе во мракот во бавчата, од небото паѓаа ѕвезди, а ние двете бевме во бели фустани, како привиденија, и одразот на белата грмушка во леата беше како привидение, и ти, ти ми кажуваше дека не можеш повеќе, дека Лења те исцедува: ете вака.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Ова „благо“, речиси скриено додворување кон зборот е најбистрата проверка на сопствената мисла што поезијата ја очекувала да ѝ се јави како привидение во долгите затементи години на нејзиното непостоење, до појавувањето на македонската поезија во постоењето на другите поезии.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Ја виде како доаѓа небаре волшебно привидение - девојче со најчудесна коса како зрело жито и со темни очи, очи со црнки светнати како светулки низ летната ноќ...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Напротив, нивното појавување на замислените патеки во придружба на лигавата насмевка на Пачев Загорка Пеперутката го проследи како највпечатлив настап од првомајските паради па затоа и потстана и долго го изразуваше задоволството ракоплескајќи му на ова свое привидение.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Кога престана да му плеска на она првомајско привидение Пепрутката, веројатно понесена од некое посебно чувство, ми го постави најчудното и најнејасното прашање: дали сум посакувал да учествуваме во некоја заедничка игра, игра во која ќе имало малку свеченост но многу возбуда?
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
При ова патување речиси постојано се среќавав, дури и се судрував со чудни фантазмагорични привиденија, чии што контури повеќе потсетуваа на кукли што ги гледаме по излозите но со подвижни екстремитети, со лица што се смеат додека очите плачат, дури и со зборови што не беа кажувани туку едноставно извираа од утробите на овие креатури.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
За жал тие, мислам на соништата и на надежите, некаде исчезнаа, останаа само привиденијата“.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Определувајќи се за прошетка на непостоечки суштества во измислени времиња и предели таа сметаше дека ме заштитува од грдите привиденија со кои можеби имаше и поблиски средби но не беше спремна да зборува за нив плашејќи се дека може случајно и премногу да ми ги приближи.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
2. Долниот свет
Не оти сме слепци
туку од што сме се одвикнале
да гледаме блиску пред себе
невешто се движиме
со стап вперен напред и
пипкаме:
да не би да наидеме на змија, мудро немушта
да не би да најдеме габа, солза радосница
оти со години гледајќи далеку
ни отапеа сетилата
за светот тукашен
па само некоја разорена
и во мислите насетена
ко привидение, стварност
се тетерави без престан
и бдее
од страв да не исчезне
ако се успие!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
