пофати (св.)
- Спиеш ли? - ми потшепнува чичко Лозан, пофаќајќи ме за нога. - Не.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Одам да го сменам. Го пофаќам за палто: - Нема ништо?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кога стивна пукотот, Трајан ја отфрли земјата, се пофати за главата, за раката, за ногата: жив сум, жив сум. си рече.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Еден ден едно од внучињата истрча од одајата на стариот и радосно рече: „Мамо, дедо ќе умре“.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Ми студи, мамо, ми вели устата мамина, многу ми студи, ми вели. Одам до неа, ја пофаќам по обравчињата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе седам и ќе се пофаќам по нозете, по ребрата, по слабините. Да видам да не имам нешто скршено, шинато, скинато. И таму, на скали ја предремувам ноќта, ја измеризувам. 245
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Солзите, Стојно, ѝ велам, и огнот што помина преку мене, ѝ велам, а Стојна само ме пофаќа, како красти и сипаници да фаќа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И секој ден ја пофаќаше за мевот и проверуваше како расте, како напредува плодот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Но тогаш, до крајот на последната Голема војна, е, тогаш никој не можеше да прави што ќе му текне, како ќе му пофати срцето.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И кога најпосле Дукле дефинитивно одлучи да ја остави, таа, се пофати за мевот и му рече радосно: - Трудна сум... Дуклета радост го облеа, се возбуди.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Дукле леташе од радост; постојано ја пофаќаше за мевот, наслушнуваше со ушето и проверуваше како расте плодот, како напредува.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
— Гледај, велам и се пофаќам по голото од главата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се пофаќам вака, а ми е страв да не прирасипам уште нешто на главата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А сакам да се уверам дали моето лице го фаќам, дали мојата слика ја пофаќам. И сѐ така, како на лага да се гледам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се вртеше во постелата возбуден, нервозен; се поткреваше одвреме-навреме и пушташе рака кон столот, ја пофаќаше празната кутија од цигари, ја отвораше, чинејќи му се дека не ја избарал добро, дека ќе најде некоја преостаната; пипкаше со прстите низ нејзината внатрешност како слепец, како болен човек што посега по некој спасоносен лек; ја гмечеше кутијата со сиот бес туткајќи ја во рацете.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Нестор клисарот го пофати татковски за мишката, го потргна настрана за да го стави капакот на ковчегот и му рече успокојувајќи го: - Што можеш... Судбина... Да не дојде до полошо...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Во градината шета со очите и ги следи бубалките што лазат крај него, ги пофаќа, ги става на дланките, им ги сеќава намерите и маката да дојдат до храна, да се борат за својот гол живот, за опстанок и се соживува со нивниот свет.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Се плашам дури и да го пофатам.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Дури и повремено го пофаќаше лицето со дланките како да ги пофаќаше тие прсти.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
