поткаса (св.)
- И јас си го поткаснав јазикот кога му велев на Димче да внимава кога јаде, да не си го поткаса јазикот!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Истрча во градината, се скри меѓу рибизлите и почна да размислува: млекото на неговото братче се згорче кога тој се налути дека не му го дадоа нему да го испие; забот на дедо му испадна кога за нешто му се караше, а Димче гледаше токму во тој заб и посака да му испадне; јазикот на мајка му се заврза кога тој утрово си помисли: „Да ти се заврзе јазикот!“ бабата си го поткаса јазикот кога му се караше...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Почнаа да се ѕверат низ честарот, погледнувајќи ги своите другари лево и десно, а селанецот го забележа Белчета во букашот, си ја поткаса долната муцка и подзина да викне, но во тој момент Толевци изрипаја од карпите со страшен натприроден вик и ги фрлија готовите бомби кон групите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сакаше уште некоја држава да спомне, ама се поткаса и почна да витка тутун.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ууу, камен ти под јазик, Уљо, велам јас, ти поткасај си го јазикот, а нему и другата нога нека му се исуши!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Донеси и смокви, вели Григор, смокви имам да ја натепам и Бугарија и Германија и... и си го поткасува јазикот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Веќе почнува да пелтечи, да си ги поткасува зборовите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И си ги кине песјите нокти од прстите, си ги поткасува со забите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Може да си го поткасаш јазикот и ништо да не излезе. 54.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мајка му си ја поткаса усната кога брат му кажа дома дека решил да се жени зашто девојката му е бремена.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Извади да плаќа, и дури ги подаваше парите, прстите им се допреа. Жената ја поткаса усната.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
