послушно (прил.)
Напред одеше Беличот, а Мече послушно потрчкуваше по него за да не заостане.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Магарето мрзливо одмавна со глава и послушно продолжи да оди по замислениот стопан, по неговата искината гуња.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кузман и Баждар послушно ги наведнаа главите и појдоа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Старецот тажно ја наведна главата како да ги сокрива солзите и послушно појде пред полицаецот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Стрпливо и послушно создаде и зачува име на чесен човек.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се залепивме до него тупкајќи со нозете војнички и послушно. Редицата се нанижа права како стрела.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се сврте послушно и задоволно.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Кога стаса на Велјановата Ливада, му викна на коњчето: „Стој, Дорчо!“ Коњчето послушно застана.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Одиме, Биле, - ѝ велам кротко и ја фаќам за раче. Таа послушно оди.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Бојан ја домами кучката и таа послушно слезе низ скалите, подлавнувајќи повремено, па послушно легна до нозете на својот стопан.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Послушно клекнаа и седнаа на местото каде што стоеја и вкочанети од недоумение долго останаа така.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Божја работа се и војниве и болестиве, вели, а наше е да трпиме и неговите казни да ги поднесуваме послушно и понизно, како негово верно стадо.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Послушно тргнува накај својата рогозина, каде што, ја води Пандо.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Дедо послушно го спушти ракавот и почна да си реди пасијанс со картите.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Кренавме врева, почнавме на мајка ми да бегаме додека Киле послушно веќе си ја врзуваше шамијата преку капата и преку ушите и под брадата.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Палтото треба да е послушно, испеглано, токму како и знамето што победоносно се вее.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Се сврте Калчо послушно.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Ми станаа јасни активностите со кои таа се обидела да го вообличи телото во прифатлива форма - во “послушно тело”.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
По неколкумесечно отсуствување од Загреб, послушно ги прифаќам сите совети.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Како целата држава, мојата слатка мала Хрватска да се претворила во училишен хор и секој ден послушно вежба хорско пеење. А диригентот е, се знае...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
