пороби (св.)
Не ни покажува ли тоа оти малите држави, па и секоја една земја, со гонењето општонародни цели гонат не хумани цели, ослободувањето на поробените, ами чисто материјални и егоистички цели, т.е. зголемувањето нивно за свој интерес, без да се гледа дали ќе настапи подобрување во судбината на Македонија или не.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
109. Сливница им покажа на Србите оти ако една Бугарија со Источна Румелија може да ѝ покаже на Србија еден сливнички пораз, тогаш соединета Бугарија, заедно со присоединетата кон неа Македонија, во идно време може и сосем да ја победи и да ја пороби Србија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Македонското население е национално поробено… Единственото решение што се наметнува е Македонија да добие самостојност и да стане врска за другите балкански народи”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Мал народ сме, велеше, поробен, испиен и уште да се караме еден со друг.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Моите браќа се поробени, црни робови, а јас?
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Меѓу врсниците се делел со големата мудрост, необична за неговите млади години, скромност, човечност, со еден збор - бил вистинска слика на својот поробен, несреќен народ.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Ги обедини надежите на сите поробени, понижени, запоставени, исклучени, отфрлени.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
„Ни ми личи на зборот за ние, Филозофу златоуст“, рече логотетот и веќе го обземаше радоста на оние кои сознаваат, која не може ниту да се мери со радоста на владетелите кои поробуваат и грабаат.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Но, на мојата супериорност ѝ дојде крајот; не бев предвидел дека тие, во моментот кога ќе видат дека ја изгубиле идеолошката власт над мене, ќе почнат да практикуваат физичка власт, односно дека, откако видоа дека не можат да ја поробат мојата душа, можат да го поробат моето тело, да ми го одземат; тоа е последниот механизам на власта, пред таа да се урниса.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кој може да ја пороби нивната мисла, севдата или маката?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Како таков Христов мошне придонел за ширењето на вистините за историската самобитност на македонскиот народ, за неговите поробувања и разделби, за неговата антифашистичка борба за создавање на своја целосна држава.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
