помија (ж.)
Во полутемната просторија, што нѐ удри во носот со реа на скапана зелка и помија, немаше многу луѓе.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Не знам сега што јадат војниците, Јон мој. Ние се навикнавме и на помија.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Да ми тури некаква помија со којашто можеш и образ да си измиеш?!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само си зема срцето, вели таа, а алиштата ѝ смрдат на манџа, на помии, на работнички јадења.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Веќе од ништо не се гнасам, што се вели, ништо не пребирам. ,Гладна свиња не одбира помија", велеше дедо. 18.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дали од помијата што ни ја даваат за јадење?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во секој момент од животот на кој можеше јасно да се сети, никогаш немал доволно за јадење, никогаш немал чорапи или долни алишта што не беа полни со дупки, мебелот секогаш беше исчукан и расклатен, собите недоволно загреани, подземната железница претрупана, куќите се распаѓаа, лебот имаше темна боја, чајот беше реткост, кафето имаше вкус на помија, цигарите ги немаше доволно - ништо не беше ефтино и го немаше во доволни количества освен синтетичкиот џин.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Секој ден ти да јадеш помивка и зиме топлина на кожата да не сетиш студот во коските да ти влезе, како да си полн со мразулци!...
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Ништо! Главава ми е полна со помии. Не знам да кажам еден мој збор.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Таа машина вие што ја велите воденица се става во синкот каде што истечува помијата од мијалката и тогаш можеш да фрлаш таму сè што ќе ти остане.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Истите тие што со задоволство ги таманеше во станот во Скопје, за Ружа секогаш беа промашени, обична помија.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Море наполни ми ја порцијата со таа твоја помија и најди некое зрно повеќе. Ти пливаат, море, зрната, како што ти плива умот, море, шутрак шиклест...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
