полегне (св.)
Леските беа речиси полегнати под дебелиот снег.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
По малку пукањето стивна. Чадот, што чуреше како оџак нагоре, ослабе и полегна по тревата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Полегнуваа житата и сѐ што ќе потераше потеруваше невесело и болно Ние лежевме прегрнувајќи ја земјата зашто само таа може да нѐ спаси И слушавме како кон нејзиното убаво време и по патиштата шетаат црквени ѕвона.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
А денот нов кога би народот беше полегнат кај се најде Зашто на местото на Светото дрво се раздени Јагленосан труп суши и старост што зачење.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Ноќта народот полегна на бреговите на Езерската земја А кога се разбуди забележа мирис на исгорено жито И многу смолница и планина скршена од магли.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Но за децата од градот, иако полегнаа и почнаа да ја чешлаат тревата и да ги кинат крупните румени јаготки, овие шумски плодови веќе ја изгубија својата важност и привлечност.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Бојан полегна, па почна да ја пребира откосената трева, да бара јаготки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Удира зад нас и Бугарите полегнуваат. А јас, наместо да легнам, почнувам да бегам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Пијанство на мртво! Полегнаа луѓето на подот, сите се капнати од долгото кланцање во возот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога влеговме, џамијата беше полна со мажи, полегнати ничкум.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во селото е веќе замрачено: сите сенки полегнале покрај ѕидовите од куќите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Жени прикажуеле оти вампир кога ги полегнуел голема тежина осетуеле, овој ништо! Глупав поглед!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
И пак слушав: Кога дете ќе ми плаче ќе ми плаче за лелјане полегни го врз стреине ќе повеам тиок ветар ќе залејлам машко дете...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Над тревата како да поминал оган - потемнувала и полегнувала.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Околу гробот на свети Наум полегнати се болни луѓе, сакати, слепи, неми и му се молат на чудотворецот да им помогне.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Во Јужна Америка и во Африка. Еден вид мува ќе те касне и ги полегнува своите јајца во твојата крв, и кога јајцата ќе созреат, ларвите - мали бели црвчиња - преминуваат во твоите очни јаболкца, токму под мембраната, такашто можеш да видиш како се грчат.”
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Како глава на бројното семејство Буколовац, Трајко бил и чувар на амблемата – магарешка глава со ѕвезда на чело, а испод глава полегнати на во косо две секири и два долги ножа, сето тоа исцртано на одбранбен штит, кој го носеле пред себе нашите предци.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Не, не копнее таа за никого меѓу овие што се полегнати на сите страни по ситиот ручек, само тој и таа одат во овој час и нешто бараат, тој неа, а таа некаков нејасен лик што ја тревожи нејзината млада душа.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
- Јас секогаш ги потресувам од правот моите облеки, потоа чеизот и сѐ по ред, не дозволувам лошото да полегне, да се полепи по нив, зашто подоцна било кога, може да ми засмета, да биде кочница за развој! – зборуваше Трајанка.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
