пожарникар (м.)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапоносни агенти: оџачари со мердивани за да подгледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предводени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрчкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Митко ги поведе пожарникарите в кујна, ја отвори рерната и им покажа: - Еве, изгорел!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Утре ти е слава, му говореше жената искрено мразејќи го пожарникарот со бели клепки. Ќе викнеш ли некого од своите колеги.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Пожар! - Пожар! - викаа луѓего и се тргнуваа настрана за да им направат пат на пожарникарите.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Да, навистина изгорел, - се насмевна еден од пожарникарите.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се растрчаа милиционери, војници, пожарникари.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Кај се пожарникарите да гаснат?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Проклетија, гори куќа а нивниот селанец Ангеле Преслапец, сега пожарникар во градот, го нема да дојде со црвена цистерна и да помогне: во огнот бездруго е Антуш Крстин.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапонски агенти: оџачари со мердивани за да погледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предвоени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрачкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Погледот ѝ го пресече единствената голема црвена пожарникарска кола која брзо се движеше кон паркот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Познато е дека Ескимите, немајќи дрво или карпа од каде би ја разгледале околината, најлесниот ловец го фрлаат угоре со помош на затегната кожа, слична на онаа со која пожарникарите ловат скокачи од запалени згради ...“
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Секој пожарникар е заштитен од еден полицаец вооружан со бомби.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Глас од радиото: ...пожарникарите се обидуваат со скали да се качат низ ѕидовите на четирите фасади. Операцијата ја изведуваат сложно. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 130
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Понекогаш пензионираниот пожарникар од Пупипафија Генерал Шмрк за кого мислевме дека се допишува со англиската кралица, ја повторуваше следната поговорка: „Не помагај му на човекот, тој тоа не ќе ти го прости!“
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Сите, без исклучок, се однесуваа кон мене исто –мајка ми, татко ми Срчофилд, крпачот на чевли Стрико Шило, слаткарот Салеп Каја со ќерката Зула, пожарникарот Генерал Шмрк, моите другари Тантурак, Рокче, Помак и Тутуле, познати од некогашните прикажувања.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Пратиле специјални екипи и пожарникари да го локализираат запаленото место.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Пожарен личи на пожарникар. А кривинаш асоцира на возач.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Пожарникарите објаснија дека станува збор за дефект во електричната инсталација од кој е предизвикан пожарот.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Не сакам да бидам само пожарникар. Гаснач на пожарот, што самата го предизвикувам.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
