погача (ж.)
КОСТАДИН: Дури од Божиќ! Погача треба да му испратиш!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
АМПО: (На главата држи тава, под мишки праз и погача...) И погача...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Море што се пречкате тука, дајте ја ваму јас ќе ја пресечам. (Ја грабнува погачата, сече и фрла пред секого по едно парче, а останатото ѝ го дава на Ката).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: (која има ставено на софрата леб, грне грав, лајци и празна земјена паница сега ја става и погачата од кумата и турива од грнето грав во паницата).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: (земајќи ја погачата). Што ти требаше, мори кума, да се арчиш, жими господа ти велам...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Пред зори Шпиро се прибра дома, а Бисера без да мигне, дури татко ѝ и брат ѝ предремаа, замеси дветри погачи, залеа вода, ја почисти куќата, ваганите и си отиде дома да наѕре и пак се врати долу да ги пече погачите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Си ги зедоа торбите со по некое залавче од погачите и си отидоа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Затоа и бабата Тода си седна каде што и е редот — на долниот крај на трпезата и убаво си се накрка од дебелиот грашок и топлите погачи, та за царевка непара се стегаше оти беше без заби.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А гробникот, душа лакома по вино и по погача, си ја заборави клетвата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Носи котел со тригодишно вино и бела погача просечена на среде со црковен крст.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во оваа куќа нема ни вино ни погача. Вино и погача јас носам, ја служам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Макар што немаше луѓе, ни поп, ни брави за курбани, ни брашно за погачи, ни вино ни ракија како и порано во среќно време, старците и бабите што се прибраа од збеговите пак дојдоа в црква да запалат по некоја свеќа или пак да се прекрстат пред иконата на свети Илија да ги има во раката нивните мили и драги што беа затворени во тврдината на Пешта.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Го зеде ситото и со него иссеа бело брашно, после замеси и испече бела погача.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Пченкарнава погача се вика во градов баба Наца.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Бабичката ја стави софрата и на неа ја поставија пченкарната погача.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Децата трчаат наваму, натаму, давајќи му поголема веселост и раздвиженост на овој собир, жените одат една до друга, си разменуваат парчиња погачи, сирење, варено жито, а мажите, распоредени по маали, седат на зелената трева во големи кругови.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Храната на бичкиџиите се знаеше: царевна погача и вода од петшест зрна грав.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Затоа уште тука почна: — Шо правите вие, бре кршоборци, по планината? — им се обрна на сите кога седнаа да ја кршат топлата ченкина погача и да тураат во паниците жолта вода, во која леташе по некоја граова шлупка.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Во торбите, покрај двете, погачи една две кокошки, еден мазник, потерата најде и две оки тутун, ока шеќер, ока ракија, та дури и ока локум.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„На врв бука чекутка, на чекутка метла, над метлата пештера, над пештера воденица; два плота, на плотот соленица, до соленици две погачи, над погачи две кандила, над кандила две пијавици, до пијавици два лилјака, над лилјаци бел тарун, над тарунот честа гора и во гора диви бравци...? А?” „Хмм, тоа е... Тоа е: снагата човекова, потоа главата, брадата, устата, мустаќите, носот, образот, очите, веѓите, ушите, челото, косата и вошките...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
