писание (ср.)
- Писание, вели Уља, било пишано: на лева страна да се радуваш, а на десна да плачеш, да тажиш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Што е ова писание, ба го мајката, вели Дуко Вендија, дојди Срби, - каде се Бугарите, дојди Бугарите - бараат Срби.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сѐ е ставено, составено со водата. И не се ставивме повеќе со неа. Писание било.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
„Писание, би рекла мајка. Што може да ти се запише на главата, не може на книга.“
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И јас на масата најдов уште две ливчиња од претсмртното писание на отец Мида, за кои никој не знаеше дека постојат, оти сите мислеа дека Мида умрел на половина сочинение.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Зошто? Па затоа што, откако го прочитав Гете, кој по малку и тормозеше со оној свој баксуз Вертер, решив малку да „мењам жанр”, што и рекол брат ми, и да прочитам нешто од писанијата на мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Од мене ќе остане само писанието изрежано на големата стена од левата страна на пештерата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Сосем блиски по духот, а далечини по формата, се бројните алегории и параболи со елементи на фантастика со ретки содржини, почнувајќи од поетските параболи (Куќа) или кошмарните визии (Писание за ѕвероглавите, Специјалист по чудни болести) и алегориите (Потоп, Студ, Кула, Писмо, Старицата и деветте кучиња) со стокмени значења.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ако ја отворите Библијата, таму ќе ги најдете воскреснатите чеда Божји, меѓу редовите на светите писанија, во земјата своја библиска, како во пророчките сказанија.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Од сета таа афера едно е само точно: авторката на тоа писмо, батка, ја имав легнато многу одамна, уште пред Војната, но во врска со тоа нејзино прво легнување не се појави никакво писание.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Претходните писанија сѐ уште се гледаа под размачканите бришаници и тој се обиде да ги доизбрише уште малку. „Слабо излегло“, си рече. „Не е истриено како што треба“.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Изутрината, само што попот Ставре го префрли епитрахилот преку рамо, а светите писанија му ги даде на епитропот, туку во црквата бапнаа растрчани робот Бошко и мајстор Миклош, Унгарецот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ако контрастот е логичен, си реков
тогаш ќе направам писанието мое
да биде посветло
зашто се збива на север
таму кајшто изгревот доцни
а пак заодот поранува,
таму кајшто сѐ е помазано со благ како шира
леплив и збувнат
налик на долго воздржувана сперма
самрак.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Доколку Џорџ Орвел случајно го прочитал ќе се почуствувал инфериорен и ќе ја запалел 1984 уште необјавена, како Гогољ што му го удрил ќибритот на некои свои писанија.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Часословот е веќе сосем неупотреблив, мувлата ги зафатила и внатрешните листови; но затоа Светото Писание уште не си ја дослугало својата работа, иако се негде-годе дрпнати листови за бришење на бричот.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Соколе го засака особено за тоа што знаеше да се замеша во нивните расправања, кога толкуваа некое место од Светото Писание и гледаа да го сврзат со најновите тревожни настани.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Јас ѝ велев дека ќе седнеме заедно и ќе составиме некакво писание, па понатаму ќе видиме дали и како ќе го објавиме, кога јас ќе имам малку повеќе време.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Значи, да бидеме подготвени, силни, ако за тоа има можности да и се спротивставиме или барем да се обидеме да ги ублажиме болките од лошите писанија.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Дека геј- мажите се особено восприемчиви за музиката и уметностите било тема уште во писанијата на психолозите и сексолозите од почетокот на дваесеттиот век.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
