пешки (прил.)
Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Иако имаа коњи, патниците одеа пешки, за да се загреат.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
По патот нагоре и надолу минуваа главно војници;одеа повеќето пешки, но се видуваше и по некое магаре или маска, а помина и една кола прегната со волови.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Барав овде да ми изминат часовите до тргнување на возот, но ресторанот бргу се испразни па и јас повторно се најдов на улица и тргнав пешки кон Ахенската станица.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Додека повеќето од тајфата одеа пешки, вооружени со пушки, со стапови, со крстови а стапови и со торби, за да имаат во што да грабаат од народот, сам тој, Партениј, јаваше на бел коњ, сиот позлатен и накитен со мониста и со пувки од коприна.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Сме ти оделе сѐ пешки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Пешки, вели и пак зема да се смее.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Кај што оди царот пешки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А и добро направив. Со својата посмртна моќ јас в час можев да се најдам среде гробиштата, ама намерно пешки заодив по патот што води кон капелата, таму каде што се подредени продавачите на цвеќе и свеќи.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Слушајте, повикав такси, пешки некако не ми се оди. Да тргнеме, да тргнеме.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
И после тоа мораш да одиш пешки.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Затоа, штом се симнав од валканиот воз и минав низ Железничката станица, една стара зграда што и по својот изглед и амбиентот недвосмислено потсеќаше на последните романтично утописки денови на грофот Толстој, без нервоза тргнав пешки низ паркот што започнуваше веднаш тука, едно дваесетина метри подалеку од станицата.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
„Те молам, му реков. Ќе одиме пешки, по пругата, до Велес. Морам вечерва да ја видам Луција!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Штом со луд човек одам пешки по пруга од Стоби до Велес“, рече.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
„Затоа излегував пешки... Ме нервираше тоа што не ме забележуваш, а не можев да поверувам дека си некое спи-пиле...“
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Се решила пешки да се искачи до Стрелеско! Има скоро два километри. Ме нашла.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Таа го задуши крикот и не појде кај Турците да им ја каже веста, туку веднаш се упати пешки кон градот, да го бара Марин Крусиќ, ако тој не е некаде со карванот по своите прелажни патишта.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Оттука до селото имаше да одиме уште доста пешки.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Секое идење пешки се сведува на пуста неостварена желба.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Во куќата под Широк Сокак, на неколку минути пешки од театарот, во чикмакот, се наоѓаше куќата на Јовановци.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
