перница (ж.)
Кога горна за спање навеждаше клепка, А мајка те клават во малка колепка, На мека постеља, на мека перница, Под нејна пазуха заспиваш как птица.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Миндерлак со перници. Перниците и пердињата се во македонски стил.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Кога се крева завесата Митре е испружен на миндерот потпрен на една перница и задуман пуши, додека Мара ги прибира последните остатоци од голема софра на која вечерале жетварки. Време околу дваесет и три часот.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Од вратата па се до средината на десниот ѕид, каде што има врата за влегување во спалната, миндер послан и подреден со перници.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Митре и Коте го фатиле челното место на огништето и поднавалени на перници пушат; жените нешто си прикажуваат меѓу себе.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Во дното од собата два прозорци со завеси, меѓу нив огледало украсено со свилена шамија; лево огниште, а горе наоколу завеса, а десно е подреден чеизот од невестата: ковчег со над него поредени килим, постела, јорган и најзгоре перници.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
При кревањето на завесата баба Анча спие под црницата на гола рогузина, само на една перница, не соблечена и непокриена.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Испод прозорците миндер послан со сеџаде (по возможност црвено) и подрен со бели перници.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Сум човек потпрен на бела перница гледаше во мене со запалени очи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Митра ја истера кучката, го наполни бардакот вода и го кладе над перница, го турна светелникот и се припикна во козинавецот на другиот крај на постелата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Невестата Менка веќе беше ја зела рогузината, постилачот и нова перница и им посла на старите пријатели. — Собуј се, Петко, и повели, седни, одмори се.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го спотна оганот, се навали на перницата: — Е! Сполај му на господ: и вој ден помина, Еден по еден, ама нам ни се бележат на ќитапот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сега, загреан, одеше од гостин до гостин и се фалеше: Ганка му носи свилени јоргани, креденец, шарен килим, везени перници.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Гавранот ќе го раскине како да е еден од оние свилени перници што му ги носеше Ганка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од Солун купи големи, сребрени шандани, порцелански ламби, дебели килими, готови шилтиња, перници, шарени ковчези, и уште многу работи за куќата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На широката минсофа, послана со меки шилтиња и со долги извезени перници потпрени до ѕидот под прозорците од големата одаја што гледаше накај езерото, седеше Аспасија, мајка ѝ на Викторија, и тапо, беспомошно гледаше во стројничката излегната на перниците, како во своја куќа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А Ване пак го извлекува стрипот од под перницата и пак чита.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Зракот остануваше зад неговото теме стуткан и раскршен во острите жлебови на згмечената перница.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Мајка му ја отвора вратата од собата, го одмерува со еден тежок поглед, а Ване на брзина го крие стрипот под перницата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Уште во муграта, кога виделината одвај пробива преку спуштените завеси, Арсо ја пушта раката под перницата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
