оф (изв.)
Оф јас сиромав само со умот што се богатеам, оти уште еднаш јас ќе било касмет да си одам, ами види го тоа широко море: до кај јас да се вратам уште еднаш назад, овде коски ќе окапам и друго ништо“.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
ТЕОДОС: Оф, главата! Ќе ми пукне главата... Дамла ќе ме удри! Оф, отидов од рака, Арсене!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Нејќе стоење и зборување, деца, туку сака да се потрча и да се поработи. Со оф и уф ништо не може да биде.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
А, ти, Арсене, испрати ги како знаеш! (Крстејќи се.) Оф, господе, господе!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Голем нишан има, лудо, — Собуј ми скорен, Јано, Од деснава нога. Ов, аман, аман!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ристаќи се појавува на балконот и точно кога Илија се издвојува од другарите стрела на него и го погаѓа тешко кој се срушува со зборовите: ИЛИЈА: Оф, Антице, ме отепа тоа куче, вујко ти!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И куршум екна – пропиште онаа песна проклета. Стојана в гради погоди, смртна му рана отвори, замина, „оф!“ не испушти сред младост бујна, јунашка.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Но Цане не престануваше. Се потпираше на црковниот ѕид, ги ширеше проѕирните ноздри и клокотеше како да прави гаргара. - Хи-хи-хи... Оф, ќе пукнам... А на носот роса...
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Оф, тате! Ти си златен! - извика Ване и рипна за да се приготвува.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Не, нема да оди! - Оф, мамо! Страшно ме боли главата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Оф, ова е нешто што не сум можела ни да си го замислам! - се радуваше куклата гледајќи удолу кон Земјата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
А тие, оф, тие не можеа да му кажат ништо за она негово загубено место, ниеден од нив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Оф, несреќо! - си рече Малчо, чувствувајќи се немоќен и беден, како никогаш досега.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ги слушам нивните воодушевени извици: - Оф!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Оф! Леле ама е ледена! Леле ама е бистра!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Оф, оф! - се топеше од задоволство, чувствувајќи го студенилото на снегот врз пламнатото лице.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Оф, мајко мори! Ме касна за срце, змиа лута да те касне, да рече господ златен, од куршум да не куртулиш?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И вреска, ко кутнато прасенце. ־ Оф, мајко, оф леле, мајче мила, вика, кај си мори мајчице?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Оф, кај се вратив и со кого се ставив, вели Јон, се купува ли заслуга, капавицо една! - Капавица, ами што сум, велам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Оф, сонце, бамити сонцето, вели, бамити огнот, вели и си го брише лицето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
