оркестар (м.)
Оркестарот пак свири и Данче пак пее. Само трубачот не ја крева трубата. Се дави во кашлањето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Наместо отпоздрав, подбивно праша: - Каде ви е вашата уметница? - Зад оркестарот... пие. - Зад оркестарот!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И другите од оркестарот се вознемирени: им се нарушува нешто во нивниот, од долги години установен ред во работата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мирно прошетува со поглед во пространата кафеана и, некако, небрежно и повеќе се задржува во длабочината од каде што јурат нескладните звуци на оркестарот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во присојот, над Заветна се огласуваше кукавицата, низ папратот, низ грмушките чуруликаа невидливи пилци, радувајќи ѝ се на пролетта, разлазени, растрчани по падината блееја јагнињата, а над сето тоа како пленувачка музика, изведувана од огромен оркестар, трепереа ѕвонците, клапките, прапорците. Убавина!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тој иста тоака е град на театри, музеи, има уметничка галерија, свои симфониски оркестар...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Каква штета... Замислете: дувачки оркестар во марш свири маршови тука, во Прењес...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Од белината што останува зад сликата, изронува музика на симфониски оркестар...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Оркестарот свири, а јас си поттропнувам со прстите, удирам на столот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Оркестарот свири, а јас подрипнувам: еден, два, три, ,Елено моме, Елено", ми летаат нозете.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Попладнето бевме зафатени со пробите во оркестарот, со состанокот во новинарската секција и немавме време да наминеме во паркчето, до нашата клупа, за да се најдеме со Љупчо и со Џеронимо.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Присуствував на утринскиот концерт за едно молчеливо живо пајче, еден бел нем брод и оркестарот на притаени души.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Откако заврши основно училиште, брат му се запиша во средно градежно, а таму немале мандолински оркестар.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Точно е тоа дека уште од прво одделение, поточно од првата училишна приредба, имав голема желба да свирам во мандолински оркестар.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Се појавува Мане. По него оди оркестар.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
Ми беше потребен оркестар од триесет члена во самото студио за да можеше да се чуе таа мала мелодија од радиото.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
По забавата го вклучија џубоксот, така што сега сите можеа да играат: немаше оркестар (сакаа да заштедат пари).
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Од еден рамен покрив трештеше оркестар. Барабаните галопираа. Куцајќи, трубите брзаа да ги стасаат.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
На ѕидот, прострен од прозор до прозор, висеше парола, напишана со бели букви на парче тоалденор со боја на глушец: „Дувачкиот оркестар е пат до колективното творештво“ - Многу добро, - рече Остап, - собата за кружоци не претставува никаква опасност во поглед на противпожарната заштита. Да одиме натаму.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Трубите на градскиот оркестар се изморија. Уште само барабаните се слушаа. Најпосле и нивното баботење се изгуби.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
