оправда (св.)
69. Но тоа влијание му е нужно, ете зошто, од една страна нѐ уверува оти до кога ја има слободна Бугарија македонското прашање не е закопано, од друга страна, за да го оправда своето егоистичко поведение, сета вина за несреќите кај нас ја префрла на Русија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сега нема место за стамболовска политика. Преродувањето на стамболовскиот режим во Бугарија сега не се оправдува со ништо и претставува еден нов обид на политичкото недоносче да покапризничи.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Другари! Таквите тврдења не се ништо друго, туку една лага, една клевета фрлена на ослободителката Русија од еден ослободен ропски народ што уште не е слободен од неговите ропски инстинкти со кои се ползува за да ја оправда својата глупава „самостојна” и „национална” политика.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ќе се оправдаш себеси зошто не си во акцијата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Не може да најде оправдување за нејзината жртва.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Доцна дојдов вчера од пазарот - се оправда Трајче.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Во едно тој и син му беа согласни - чувањето на добиток иако можеби и тоа, според мислењето на младите, не се исплатуваше како некогаш, сепак го оправдуваше вложениот труд.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Толе пак, да се оправда и пред Трајка, и пред власта, се фати свети Јован со убавичката му женичка Митра, која исто насила му беше дадена на Трајка од нејзините роднини, бидејќи беше останата сирачиште уште од трите години, та уште на седумнаесетте му ја дадоа на стариот ерген Брлета за пет лири пари и десет овци да му ја отворат куќичката.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Барем со него ќе имам оправдување за да се вратам назад. Тргнувам, ама и маската ме гледа ко човек.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ухвати једног бугарског војника, вели капетан Мирковиќ, зароби го и тогаш ќе имам оправдување. Разлог.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сега, за да се оправдаат за злоделото, можат нас да нѐ наклеветат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Немав храброст. Да појдам сам. Ема, артистка, ме сослуша со оправдувачка насмевка.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
...големиот закон на природноста наспроти квадрантите промислата наспроти оправдувањето лебедот наспроти кристалот крв слободна од телото се простира пред окото зад извикот таму каде чека твојата сребрена чевличка твојот заден траг... знаците од сонот или сонувачите како алтернативци ...отежната од змиските клопчиња гранките се веднат скоро до паднатите лисја зошто оттаму од живите шуми ме потсеќаш на своите боси стопала јас не сум лошиот родител ниту ти оставеното дете тие чудовишни црнобели слики се сосема предвидлива компензација за отсатноста сонот место допир декорот го бираме наизменично ноќва се моите змии шумите следната ноќ возењето во спротивна насока распарченото тело на асфалтот крваво што го љубиш осветлена во трикото на невина балерина потоа јас летот над градот по ехото на твојот глас па ти појадокот во природа со заборавените заеднички пријатели...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Како да сакаше мама да ме оправда пред моите обвинители.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
И ќе ја оправдам неговата доверба. Чесно ќе ја оправдам.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Како ќе се оправдаме пред одделенскиот раководител?
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Во случајот на денешните постколонијални земји, кај многу од нив во Третиот свет, национализмот може да стане оправдување за многу работи, како на пример за: укинувањето на личните слободи, еднопартискиот систем, диктатурата на армијата, култот на водачот и различните форми на екстремна ксенофобија.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Составот може да се измени (и бирократскиот и уметничкиот), но процесот на „национализација“ со сета сила продолжува понатаму, колку и вешто да е воден и какви и оправдувања да даваат неговите приврзаници поради нивната селективност.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Бидејќи смета дека свеста е централен ментален феномен, тој сака да отпочне едно сериозно испитување на свеста во нејзините рамки, и се обидува да ја докрајчи теоријата дека умот е некаков компјутерски програм давајќи предлози за преобразување на нашето проучување на менталните феномени на начин кој би ја оправдал надежта за повторно откривање на умот.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Ние ги оправдуваме нашите постапки, се одделуваме себеси од останатото и велиме дека можеме да постоиме самостојно.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
