опаш (м.)
Тазе поповите се познаваа како мариовци уште од порано, та бидејќи поп Илија се наоѓаше во „грчки“ центар — во Битола (што му даваше кураж), колку го сретна Пројчета во тесното уличе пред дуќанот на Мушона Евреинот и Ристета бѕовиќанецот, застана пред него и почна да го навредува и предизвикува: — Оче наш, прчи паш, вати мачка за опаш . . .
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Крцка полугнила селска кола, немирно, шишкаво детенце треби боцки од опаш на сонлив пес, мавтаат гранки зад некоја растурена ограда.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Многу се смешни старите луѓе. Плачат по крави - хо-хо! по глупави крави со четири нозе и опаш... Виски...
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе заспие страчка в гнездо, а тој, ѓавол, ќе се качи на топола и ќе ѝ ги извади јајцата од под опаш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И мене ме тегнеа па сега ништо не ми е. На, еве колкав опаш имам!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Гра! Гра! - повторуваше враната, гледаше во расплаканото девојче, потсмешливо мавташе со крилата и го креваше опашот.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Но тоа ја налути Стана па силно ја потргна мачката за опашот. - Мјау-у! - Мјау-у! - жално списка мачката се истргна од рацете на лошото девојче и побегна дури во соседниот двор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Коњ без утре, со обесен товар кловновски години на опашот, години и минати подвизи, години и скокови над бездни, години и бавно влечење.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Златко исписка, го испушти опашот, а мачката скокна низ отворениот прозорец.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Тогаш тој отстапи кон дрвјата, скимтејќи по белината, со свиткан опаш меѓу нозете; пред него, или пред денот, којзнае.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Усплашена - таа скокна на маса, но не успеа да избега: Златко ја држеше цврсто за опашот.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Знаете, тој оди во четврто одделение и, речиси, пред цели три недели престанал да ги тегне мачките за опаш.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Се вртиме околу него и гледаме: едното крило е здробено и расфрлено наоколу: опашот е преполовен и искривен како рог; предницата личи на железно буре без капак и изрешетено како решето; од внатрешната страна, над седиштето, кое сѐ уште мирисаше на запалени кожи и гума, светкаа неколку искршени тркалца од стакло и се гледаа стрелки на некакви часовници ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Роско замавта со опашот божем ме разбра, а јас пак му реков: - А ако не го спобркаш зајакот, ти си обично куче.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Волкот в поток скокнува, бистра вода локнува, Волкот риба станува, со опаш замавнува.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Но китот си е кит, со опашот и мава и гали...
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Погледни ѝ го опашот. - Што има чудно во него?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Шибан со трња и гранки на ноќта, со обеспокоено срце од вино, белецот со опаш на виножитен лак се нашол во логорот на Турците помеѓу огнови и шатори, сам и долговрат, наеднаш и самиот изненаден од живите сенки на војниците и сепак - горд божји гласник.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Лисицата веќе и не се обиде да ја следи до очи брборливата страчка во лисјата на првото дрво; го подвитка опашот и се спушти низ долчето, гладна но претпазлива во прастариот див закон на шумата - демни ги послабите, варди се од појаките.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Долгиот опаш на ветрецот сѐ уште се влече меѓу старците, тие сега дишат некако послободно, без шушкање.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
