одлепи (св.)
Жената полека се одлепи од тезгето.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тоа не е сѐ. Зад колата чекори третата судбина: ситнолико дете со суви усни и влажни образи; тоа се држи со двете раце за решетките и тивко, ретко, речиси нечујно липа низ раширените ноздри; погледот на влажните детски очи не се одлепува од кучето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пасивно, и се одлепи од ѕидот. Пасиво, биди актива и удри пред да те удрат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се одлепи од тезгето. Му пријде прво на оној во износената туѓа облека и се наведна над неговата празна чаша.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Остави сѐ и бегај зашто законите се полни со некакви параграфи заради кои чесниот човек лесно заглавува.“ Сенките пораснаа и се одлепија една од друга.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се одлепи од стутканото ќебе и отиде да чешмата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Виде во светлиот квадрат на зградата згуснати сенки и ја виде и неа со тие сенки, издолжени и сплеткани до четвртиот багрем на уличниот дрворед, и се одлепи во темниот ѕид.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Арсо се одлепи од стисокот на телата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше една таква радост во него, што тоа сега разигруваше околу таа раштркана солца на подот, живо помрднувајќи со опавчето и кружејќи, без ниеден миг да ја одлепи муцката од тоа место на подот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Секој час двајцата смислуваа нови различии комбинации но секогаш планот одвај успеваше да се одлепи од почетокот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Поканата се оддлепи од вратата и падна на земјата.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Пораки, збогувања, бакнежи, солзи и, така, возот се одлепи од скопската станица. Бил молер, па шивач...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ко капаче се крена, се одлепи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ѕвездан само ги подоткрива очињата, ја одлепува устата, усте мое златно...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Виде деца како играат по тротоарот: Русокосото беше сонце и токму кога младиот човек минуваше крај него се одлепи од плочникот. Од косата му засветли злато.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
- Ајде, вика Левтерија одозгора. - Ајде, велам јас, и одвај се одлепувам од местото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
XIII Боже, што сè не ќе доживееме, рекоа луѓето кога станаа изутрината, кога почуствуваа како да се наоѓаат во стаклено ѕвоно: секој глас, секој звук, па дури и најмал шум - се слушаше кристално јасно, како да се одбиваше од нешто, како да се умножуваше; се мешаа гласовите на луѓето, на добитокот, на кокошките, на птиците, плачењето и викањето на децата, трчањето и тропањето на коњите и магарињата, чкрипењето на вратите - сѐ се мешаше и сѐ се одбиваше умножувајќи се; некои ги ставаа дланките на ушите, ги лепеа и одлепуваа, слушајќи во ушите некое непрекинато: ва-ва, ва-ва.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Но сонот никако да им се одлепи од клепките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сега и Толи ми се спушта, не можам да ѝ се одлепам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се мачи да се одлепи, невината, го поткрева главчето, прпелка со крилцата, и секој обид одново да погледа кон сонцето - е нова казна: стежнува нејзиното тело, сѐ подлабоко и побезнадежно само се заробува во смолата...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
