одзади (прил.)
Во тој момент одзади наближи една мала селска кола, која што подзапра кај раскрсницата, за да заврти по другиот пат.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Одзади глобусот плашливо гледаше со бели очи старогрчка гипсена богиња.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Сноп, сноп. Поарно е сноп! — се слушаат гласови одзади од собраната група.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И токму една ноќ Митре со двајца свои другари кладе мамец на стапицата (еден сомун и на него книжулче со натпис: Бегај Гано од мое Старавина оти мајчето ти го расплака ако ми падниш в рака), и еве ти ги во утрешната мугра двајца „Гановци" на мамецот, а Митре со другарите кои преседоа цела ноќ на „пецање" им се фрлија одзади.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Во саботата се плете невестата со гајтани, се реди со разни решмиња, монистра, ѕрнѕурки одзади по грбот, од тилот до пети, отспреди — од ушите до прстите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Необичната врева што настана го разбуди малиот Мартина исто како кога замислено одите некаде, а некој одеднаш ве тупне по рамото одзади.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Да ги видам – веднаш изјави кадијата и прв излезе од својата одаја и отиде во дворот. Co злоба и гордост која може да ја има само средновековен победник, со рацете одзади, придружен од Јунуса, Рифата и забитот, се приближи до редицата исповрзани луѓе и жени и доби по едно длабоко темане од пазачите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Затоа тој ги кладе рацете одзади и ја исправи главата да им ја покаже слободата и во неговото одење и стоење.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Врзаните сакаа да се прекрстат, но бидејќи рацете им беа врзани одзади, само гласно сите рекоа: Ајде боже поможи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Му се доближи одзади и го испразни сиот шаржер во него. Ѓорче се поревна и падна.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Предлагам да почиваме... Тоа беше оној кусиот одзади. Застануваа, само внимателно.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Вардеше само да може да го погоди оној миг, кога тоа прегладнето копиле ќе се обиде да му се приближи; важно беше да не му допушти да му се приближи така, за да може да го дрпне одзади со онаа своја шилеста муцка, друго ништо не можеше да биде важно таму назад.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Едно одделение од оние борци во англиска, или германска, или италијанска, или измешана од сите униформа, со шмајзери на градите, одело секогаш околу него, едно одделение партизани, штотуку слезени од шумата, по пустите голомразни улици на таа есен, кои во вечерите се исполнуваа со митинзите, баклјадите и демонстрациите, а во другото време оној се шетал низ тие улици и ретко кога излегувал без својата охрана, без тие добри, наивни борци, ослободители, со долги коси одзади, со реденици, оние што се фотографираа сосе шмајзери по црвоточните фотографски работилници, а нивните фотографии мрзнеа по излозите, избоени со мастилави бои, вплетени во некакви срца, или излепени на џепните огледалца, оние сѐ уште со крпени петокраки на капите, што имаа најразлични и најнеобични форми, оние со изрезбарените петокраки на кундаците и со толку решки во дрвото, колку непријатели секој од нив убил, едно одделение такви борци, поредени од сите негови страни, а тој во средината, натегнат и голем, плештест и црвен во вратот, широк и мирен во чекорот, со неколку пиштоли и слични тракатанци, додека луѓето наизлегувале на прозорците и тоа да го видат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Одејќи по нив, Трајче забележа дека им се палтата одзади поткренати и дека под нив нешто носат скриено.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Тргнав низ училницата, но сѐ уште не бев сигурен дали сум закрпен убаво. Раката ја држев превиткана одзади. ***
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ненадејно одзади некој го фати за рамото.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Кога се освестил, го прашувале за сѐ и за сенешто, а тој занесено и преплашено раскажувал како да бил потонат во некој сон: - Ме фатија некои одзади, ме стиснаа со шамија за устава, очиве и повеќе не знам ништо.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Так, так, так, - барабанеше под стреата, зад оџакот, однапред, некаде одзади.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Полека сосем ѝ се доближи, ја фати со десната рака под вратот, не испуштајќи го ременот, со другата рака ја потфати одзади и ја извлече од снегот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Бидејќи панталоните широки, одзади им паднаа до под газовите.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
