одекне (св.)
Трубата одекна. Вревата се засили. Гласни извици. Протести.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Потаму негде, во соседните ливади одекнуваа ударите на чекан.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Момата запре. Бргу ја крена главата и зачудено, како срните пред да одекне истрелот, ги рашири големите сини очи, погледа во правецот од каде што се чу извикот и ги стегна со раката растреперените гради.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пашата го крена седефениот мартин. Одекна истрел.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Последниот збор на офицерот тешко одекна во главата на Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Ја одрекнував тиранијата! - Тиранијата е смрт, - рече самоуверено Глигор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Одекнува тапо, одмерено удирање горе, се оддалечува и пак се доближува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Еден туп старечки крик, од него одекна целата зграда, тој се чу и на сокакот. И Дуко замина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ја пикна во устата и јадеше цел грст, а во неговите очи не стоеше сега ништо друго освен таа лакомост, додека грутките земја се стркалуваа низ гробот и удираа, одекнувајќи тупо во чамовите штици на сандакот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Само една огромна, до болка раззината ужасна глад, во тие испрекрстени писоци, пред кои се отвораше и молкнуваше целата Долина, сета ноќ, сиот свет, престорувајќи се во некаква бездна празнина, што не можеше дури ни да се одзвие, ни да одекне, ни да одѕвони.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од меаната се зачу народната песна: “Дафино вино црвено, момчето ти е заспано момчето ти е заспано на Каракамен планина! Тука помина четата, гунчето му го зедоа... “ Во меаната одекнуваше веселата песна.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Од двете страни на друмот митралезите косеа: Кррр! Кррр! Таа-таа! -одекнуваше низ долината.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Селото заприлега на зовриен казан: од сите страни одекнаа истрели.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
На борба, на борба, браќа и сестри! Целата земја гори и одекнува: смрт или слобода!“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ехото одекна и се изгуби низ гората.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Најпрво под нас блесна силен пламен, а потоа одекна грмеж, остар и задушлив, па почна да одзива и да се пренесува од планина до планина...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Туку одеднаш чуја како кљака во отворената матарка на Шишмана, одекнувајќи.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Стравотно, изгубено, како израз на безнадежност, одекнуваа нивните крикови.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И волчешкото завивање повремено одекнуваше само од таа страна.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Само десетина минути по првиот Бојанов истрел, што значеше негова победа над стравот, што значеше и надеж дека ќе истрае и ќе ги победи сите тешкотии што му ги наметнуваше осаменоста и белата опсада, од зад Гола Глава одекна грмеж.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
