одговара (несв.)
Ако, пак, ги запрашаш словенските книжевници: „Кој ви ги создал буквите и кој ви ги превел книгите?“ - сите знаат и одговарајќи ќе кажат: Свети Константин Философ, наречен Кирил, тој нам ни ги создаде буквите и книгите ги преведе, заедно со брата си Методија. Уште се живи оние што ги виделе нив.“
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
На тие два принципа одговара: 1. прилепско-битолското наречје за литературен јазик, како еднакво далечно и од српскиот и од бугарскиот јазик и централно во Македонија, 2. фонетскиот правопис со употребените писмени знаци во оваа книга и со мали отстапки на етимологијата, и 3. речничкиот материјал да е збир од сите македонски наречја. 155.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И тие луѓе да изработат една граматика што им одговара на севернословенските народности, па да остане како света книга за сите училишта, а и за пишување други книги“ /1875/.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
А кога им велите: штом востанието е општо од сите македонски народности, тогаш зошто Комитетот заседава само во Бугарија, а не и во Србија, Влашко и на друго место, тие одговараат вака: Од тоа што комитетите заседаваат во Бугарија погрешно е да се прави заклучок дека македонските комитети се бугарски; за македонските комитети Бугарија не е ништо повеќе од една држава што им укажува гостопримство на Македонците и им дава слобода да работат слободно до колку таа работа не ѝ нанесува штета на државата, т.е.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Додека француските материјалисти го подложија на најбеспоштедна критика сето она што не му одговараше на здравиот човечки разум, прогласувајќи го разумот само за еден составен дел од механички сфатената објективна природа, — Кант со прониклива критика на тој разум дојде до заклучокот дека природата и разумот се две изделени „ствари за себе“ и дека формите на познанието му се дадени на разумот “a priori”.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
АНТИЦА: (му одговара исто така со пеење) Не ми е ѓерѓеф, море расипан, Не ми е иглата скршена.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- А вие: мирно. Дежурниот одговара за редот, со строг професорски глас грмна служителот и излезе.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кога љубопитните ќе го запрашаа зошто тоа го прави одговараше шушкаво: да се опијани змијата за да не избега.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Бато грабливо ги вадеше бонбоните од црвеното ќесе и одговараше со полна уста. - Благодарам, ќе бидам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А Јошето одговараше со остер глас: — Нека ораат чорбаџиите, нека јадат чорбаџиите!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Од умрен соблечени па јас да и носа — господ да чуа! — одговараше Стана Дојкова.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И кога Митра ја прашаше: „шо ќе ткаеш, невесто Досто, со виа предотини“, таа неодредено одговараше: „Ќе видиме, сестрице Митро“, и на тоа се свршуваше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Борис знае - во таа куќа е штабот; одговарајќи на бабиното прашање дека е здрав, добро облечен и секогаш најаден, се ведне кон нејзиното чело и ја целива.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Жан Мартин пак прашува: - А кој ќе плати да пиеш она што се јаде и да јадеш она што се пие? Тони пак одговара: - Сите овие што седат овде. Се разбира, дамите повеќе. Јас сум за нив неодолив.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Јас сум, му одговара некој однадвор, - комшијата Пецо Кацарот. Врати ми ја мисирката, мевце ми се пријало.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Момците одговараа: на Асан-бег од Ерековци, на Селим-бег од Коњари, на Суљо-бег од Рувци, на Муарема, Фазли, Фета, Даута, Сефедина, Мамут-бега од Дедебалци, Шелеверци, Алданци, Букри, Егри, Бач, Брод, Новаци итн. и им ја кажуваа и цената на стоката која стопаните – бегови беа ја определиле, а исто така им ги покажаа и самите бегови кои седеа во блиското кафе водеа пријатни разговори.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Покрај секој добиток, или група добици, стоеја по еден или двајца пазачи и одговараа на прашањата од муштериите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Дај боже да е жив, ама нели не е крај нас да го гледаме, не ми го топли мене срцето – ѝ одговараше старата и се приготвуваше за две свадби во зимата што наближуваше. Да си го ожени Јошето и да ја омажи неа – Анѓа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Мене не ми студи, - одговара Сашо. Митко се чуди што да прави.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Таа лежеше до него и со врв нокот чукаше по предните заби. „Беше мекуш“, млако одговараше. „Се враќаше доцна од конференции и легнуваше до мене како здробено пиле.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
