одвнатре (прил.)
А ни присоединувањето кон една од балканските државички, што не е никојпат возможно, ни делењето ни окупацијата не се возможни без револуција одвнатре.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Влегување внатре, детето запали кибритено шкорче и ја осветли колибата одвнатре.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тропна со железото на портата и бргу слушна глас одвнатре: – Кој е? – Јас сум, Сефедине – му се кажа кадијата на својот домашен слуга, Сефедина.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Имаа на себе дебели ќуркови, поставени одвнатре со кожа, снежинките се стопуваа уште веднаш штом ќе слетаа на нив, а Змејко го префрли пораменици својот забан и избрза да им разгази малку напред.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Одвнатре, заедно со сламата испадна едно писмо.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Го исчука на една гламна, го извади од џебот ножот со чклен врзан за појас, го иструга лулето одвнатре и го прибра во џебот од џамаданот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Сега внимателно Србин ја здобави и тамам почна полека да ја врати матарката за да може камчето со лизгање некако да излезе одвнатре, кога, оној од зад ѕидот рече на цел глас: - Што се шуњате овде мајку вам вашу!
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Дури тогаш одвнатре се слушна мрзлив глас.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Таа ми дејствуваше помпезно, зашто целата, и однадвор и одвнатре, секој нејзин дел е обложен со мермер, со македонскот мермер, така што овој објект ми стана уште поблизок.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Одвнатре, од рестораните, допираат звуци на грчкиот мелос.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Но на сето тоа му дојде крај, кога еднаш жена му на Оруш, случајно или намерно дојде во плевната; виде дека вратата е одвнатре заклучена, ѕирна низ цеповите и ги забележа на сеното.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Одвнатре, од мене, постојано ме заплискува неуморен шум, шум на океан во плима.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Допирајќи го каменот одвнатре – ковењето, вриењето, пенливоста – го допирам процесот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ми дојде да газам, да убивам. Крикнав. Одвнатре, од стомакот – Крај!
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
КУРТА: Тука бил! Поткопувал одвнатре!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Се чуствувам повеќекратно исцрпен. Во сржта на моето тело тлее еден очај од кој чуствувам како одвнатре се топам и истечувам, дотрајувајќи.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Боледувајќи по Бранка, низ носталгијата на Шумановата соната за виолини во Д-мол, Горчин се предаваше одвнатре, од најдлабоките клетки, на слатката омаеност на сетилата, дозволуваше да го голтне мемливата полноќ, во која на крајот мораше да се удави – занесен, несмирен, неспасен.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Одвнатре скапа крушата, кардаш, та падна а не што ја чукале вие. Иако мававте, признавам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Лицето ми посивело, одвнатре се сушам, јас сум couch-potato.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Можеби црвената чанта се затресе во скутот на Ана кога возот прв пат прикочи, можеби само здодевноста ѝ ја придвижуваше раката до праменот што ѝ паѓаше преку челото; во текот на тие три- четири секунди за време на кои возот стануваше неподвижен во перонот пајаците ми ги забија ноктите на кожата од бунарот, за уште еднаш да ме победат одвнатре; кога Ана се исправи со едно единствено чисто движење на телото, кога ја згогледав од грб меѓу два патника, мислам дека уште еднаш бесмислено го побарав лицето на Маргарита врз стаклото осветлено со заслепувачките светлини и движења. 61
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
