ноќва (прил.)
Нека остане. Ноќва ќе има болки.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ноќва сум мансарда од триесет желби санаториумски што лежиме кон неа откриени Сѐ трча кон еден невин смев октомвриски.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Кога ли еднаш ќе се сврши Ноќва без шум и звук на ѕвона (Таа е шкољка сета сонна и нема нуркач да ја скрши) Ти црна ѕвездо зошто трепкаш колосана со мртва смеа (Ги срони сонот сите клепки и еве пак сум сам пред неа)
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ноќва како затнат оџак е темна и зачурена. Маглите се чадот од прегорените мечти во душата.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ноќва можеш да се префрлиш таму со камион.“ „Од утре,“ се исправи и Отец Симеон. „Дојдов кај тебе заради тоа утре зашто бев сит од номадство. Благодарам.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ноќва надојде човече, мислеше, но и ние стасавме. А сепак, денот не нѐ дочека. Си замина песот, без да се обѕрне...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ајде, човече, мислеше, треба да се побрза. Нели гледаш како надоаѓа ноќва.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сигурно негде по високите планински врвови, кои уште од есента беа забелени, ноќва напаѓал нов снег, па неговата студена миризба се шири по планината, им се заканува на сѐ уште црните ридови, кории, долини.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
На одење нѐ запраша само Зошто дечињата веќе не играат Меѓу белите жбунови во неговиот двор И што коби добитокон, Зошто рика ноќва високо до ѕвездине?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Квечерина ја раздиплуваше известената војничка карта И на неа се мачеше да го распознае својот глас Врз полегнатата војска низ полето Ја корнеше мовта, го соголуваше камењето на тврдината Раскопуваше низ полето, ги чистеше рововите, И некаде на залез, студен ветер кога надоаѓа од замаглените ѕвезди, Тој долго стоеше простум и со војнички поздрав сам си ја пееше песната некогаш што ја пееја неговите момчиња: Отвори ја вратата, можеби ноќва ќе се вратам...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
За нив двајцата, за песот и Васила, да не ги познава отпорано и да не знае колку Васил е честит, би се помислил дека пеколот ги испратил ноќва во Потковицата и на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
...големиот закон на природноста наспроти квадрантите промислата наспроти оправдувањето лебедот наспроти кристалот крв слободна од телото се простира пред окото зад извикот таму каде чека твојата сребрена чевличка твојот заден траг... знаците од сонот или сонувачите како алтернативци ...отежната од змиските клопчиња гранките се веднат скоро до паднатите лисја зошто оттаму од живите шуми ме потсеќаш на своите боси стопала јас не сум лошиот родител ниту ти оставеното дете тие чудовишни црнобели слики се сосема предвидлива компензација за отсатноста сонот место допир декорот го бираме наизменично ноќва се моите змии шумите следната ноќ возењето во спротивна насока распарченото тело на асфалтот крваво што го љубиш осветлена во трикото на невина балерина потоа јас летот над градот по ехото на твојот глас па ти појадокот во природа со заборавените заеднички пријатели...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
- Убаво време ноќва. Оддолу, под шубарата, го престрелуваат две сјајни жеравици: - Токму за мене.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ноќва, и по секое зајдисонце додека сум жив. И по смртта.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Видовитиот ги враќал кон стравот. - Сепак јас знам, синдраци мајчини. Ноќва ќе дојде.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Тоа ѓаволско животно е гладно. Некој од нас ноќва ќе е прв.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Видовит сум, Онисифоре. Ти се колнам дека го видов и дека знам што нè чека ноќва.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Еве ја! – покажува на куќното палто. – Што? – Долгата роба со боја на зрело жито која припитомена викиншка принцеза ќе ја облече ноќва.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Иако ноќва, ни облогот со ракија што Хорацио така внимателно ми го подготви, не може да ја спречи болката од расечената аркада.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
„Не би можел да погрешам ноќва.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
