нормален (прид.)
Кај Сукаловци животот почна да си тече нормално. Мажите одамна ја привршија сеидбата; жените ги уредија каците и легнаа на женските работи околу разбоите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И сѐ си тргна нормално и в ред. Но тоа само така изгледаше. . .
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ги изврши на нормален начин сите редовни, претпладневни задачи, донесе малку сено и две, три јаболка во тремот, пред Кротка, која веќе покажуваше знаци на доверба кон момченцето и почнуваше по малку да јаде.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Па кога виде дека Стрела, на нормален кучешки начин, без некоја видлива вознемиреност, го душка воздухот, Бојан полека појде кон плевната.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тие се мошне сериозни, суперсовесни, обично можат да дотераат до аскетизам, ги чувствуваат како грев сите нормални задоволства во животот...
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Не постои разлика и во гледањето на Хлебников, кој застапувајќи се за еден позначаен неологистички говор, всушност се противставува на скаменувањето и успаноста на нормалниот говор, што зависи од креативната моќ на поетот.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ми се чини дека точно приодот од видливо кон невидливо ја покажува, меѓу другото, и сега апсурдност на психеделичката уметност која докажува дека преку стимулантното дејство на психоделичкиот фактор личноста може да ги продлабочи своите доживувања на надворешниот свет и дека свеста спрема себе си ја проширува на тој начин што доаѓа до активирање на непристапните региони на психата кои во нормални услови остануваат скриени во пределот на несвесното.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Со еден збор, добри мои, чувствата се чувства и сакањето е сосем природна и нормална појава.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Не сум размислувал што значи тој, зашто сум сметал дека тоа е еден нормален вид општење меѓу луѓето, составка на секојдневниот живот.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Чудните и неразбирливи знаци оставени од „староседелците“, како што ги нарековме лудите, што пред нас биле тука сместени (едно печеснаесет, сигурно последните, другите се разбегале веднаш по војната, се вратиле во нормалниот живот), - проклет да бидам, тие знаци раѓаа страв во коските.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Будењето имаше два дела: првиот дел беше нормалниот, кога ѕвонарот имаше сосема мирољубив однос.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
6. Внатре, пак, во Потковицата, иако не без ризици, сепак нормално, човешки, пеша, на коњ, или со запрежно возило, моторни, освен трактори и џипови, не одаат, без попусти напори и закани дека, ако се намериш преку ридиштата, ќе се зацапаш во блатата и мртвиците, може да се влезе, и да се излезе од неа, само по два пата - по Пазарџиски Пат и по Голем Пат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Да ме повикаше да се поздравиме, или да се разболеше од некоја неизлечива болест, па неговата смрт да личеше на нормалните.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Не е болест, тоа било нормална појава и траела цел живот кај жените, - нѐ убедуваше Анета.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Мама се стаписа: „Не си низок... за твоите години сосем си нормален...“
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
„Не, нормално е. Вечерва порано да легнеш“, вели „да бидеш наспан“, се смее. „Што е смешно, мамо? “ запрашувам.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Во еден период не можеа само да ги поврзат гладувањето на неговото семејство со упорното одбивање да им купи, како сите нормални луѓе, коза на своите деца.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Живееја понастрана, безбедни од нормалните луѓе.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Ние не сме нормални луѓе. Што е тука за вас готово?“, бесно вика жената.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
