нејќе (несв.)
Го нејќам ја венецот никаквец што ѝ го спрема, помисли други што крие.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Кога му ја виде Божин ногата, на чудо беше станал тој и сите селани; арно ама пак нејќеле да го поверуваат оти бил штрк.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
При сѐ што нејќеле да ја даваат без Силјана, арно ама откај зетот не чекале и друго чаре не бидувало: или ќе им ја даделе или ќе ја оставеле; на зортот згора, за да не ѝ го расипат касметот, стрексале да им ја дадат и друго ништо.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
А тој, нејќе ни да чуе. Срам ми е, Рајно! Толкао момче дома да седи!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
КЕВА: Кога не можам. Ја нејќе тој неа и — свршено.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТОМЧЕ: Ја нејќе! А зошто? Каква мана ѝ најде? Кал под нокти!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: Нејќе овде па, па, туку треба ум и очи отворени!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Русе седи на мостето, На мостето искршено, Банџе се вози во чунчето, Во чунчето на предница: (арија) Сам си весла, сам си прави, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе, Песна пеи, лудо, сѐ за тебе Како да те, мори, граби! (арија) Бог да бие, Русе, твоја мајка, Твоја мајка, Русе, Ангелина, Што не те дава, Русе, кај што сакаш, Тук’ те дава, Русе, кај што нејќеш... (Додека Антица, потресена од песната, силно плаче, кумот расположен гордо го отресува ќесето и фрла бакшиш во дајрето).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Машини, плугој тој ќе ви даде, дајте му братски рака, нивата наша молитва нејќе а труд - работа сака!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Тие што го сакаа, го чекаа од ќеф, тие што го нејќеа — од страв, оти знаеја: сега на Ѓура му е порасната работата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Јас не му орам, ни му јада. Неќу на патот да и сретна не пак лебот да му го јада!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ако го нејќе тој, јас си го сакам и ќе го гледам.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Затоа кадијата ја викна насамо најмладата своја кадана Мигар и ѝ нареди: – Новата твоја посестрима што ја доби од Мариово уште се тегави; нејќе да се потурчи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
„Нејќам да видам ваков стуткан лист!“ - го искина и го фрли.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
На Зоки му е радост кога некој се смее, но тој нејќе нему да му се смеат.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
И викање: - Нејќам, нееејќааам! – како некого да го гонат да скокне од висок прозорец. Ој, чуда!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Петто: Никој не смее да рече: нејќам, не сакам и не можам.“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Сврти се, - рече Мира држејќи ја иглата - Нејќам, - реков.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
