несовршен (прид.)
И така: „Совршено е/ Тоа што го гледам/ Јас несовршен/ Запишувам/ “.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Манастир Соврешено е Тоа што го гледам Јас несовршен Запишувам.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
- Би можело да се рече – ја прифатив иронијата. –Човековиот живот е несовршен, докрај неразјаснет, неговата еволуција незавршена.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Затоа Господ Седржителот мудро постапил кога го сочинил несовршениот свет од несовршени делови.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
На крајот од краиштата, дури и да е овој свет, како што се вели, несовршен, сепак треба да сме убедени дека не постои нешто само по себе што на човека може да му ја земе верата.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
И во возот што одеше од Љубљана за Виена му се чинеше дека неговите случајни соговорници (најчесто Словенци, кои и самите зборуваа сосема несовршен српски откако прво ќе му се обратеа на словенечки) секој момент ќе го збрчкаат носот со презир кон неговото успорено одбирање на соодветни зборови во нивните сосема банални, попатни разговори.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Му станал туѓ, тежок, речиси неупотреблив и го изненади тоа што беше станал сосема самосвесен за секоја и најмала граматичка грешка или несовршен изговор.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Најпрвин изнудувајќи од нас признание за покаеното и невешто промашување, како да знаел за нашата несовршена природа, наклонета кон грешки.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Предзори насетуваш
заборавот е несовршен хаос
делумна ентропија:
темна страна
на човештвото.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Шушка коприната
на незаборавот
глода свеста
гризе совеста
јаде жолчката
копнее желбата
се топи, се впива
во лебецот на јазикот
а јазикот е совршен акробат
во несовршениот циркус
на историјата
чијашто кожа е дребна
бродерија
скапоцен марифет
народот е и врач, и враг
Боже благи.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Човекот останува несовршен, недовршен во својата еволуција.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Сокриена сензуалност Рафинирана еруптивност Во звуците на една џез мелодија Се раѓа, умира и воскреснува Сака да направи пресврт Во животите на оние како нас Кои зачмаеле во монотонија Во меланхолија Во безидејност Во безцел Во бездејство Во безумие Во безбоштво Во бесмисленост Во безживотност Во бессознание Во бескрупулозност Секој во својата несовршеност Продолжува да верува дека Работи Создава Љуби Постои Зачекорен со наведната глава Не подзапирајќи ни за момент Да се запраша Да погледне Да спознае Една вистина Која не толку длабоко сокриена Искрено чека да ни погледне в очи 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
„Несовршено оживеана кукла.“ „Сон капнува во зеницата. Зеница капнува во сонот.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Можеби тоа несовршено палто на Поетот нема задача да го прикрие неговото торзо од птичја кобилица.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Мојата муза е нешто несовршено, но нешто на кое му се восхитувам. Феномен кој најмногу на светот ме нервира.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Да продолжиме да патуваме низ животот, да го исчистиме минатото од нечистотијата односно да го разбереме, да си простиме себе си и на другите за недостатоците, мааните, несовршеностите, да си створиме мир, конкордија, согласност, урамнотеженост и да дозволиме да бидеме водени од страна на големата сила што се наоѓа во нас, поголема од секоја надворешност, поголема од нас самите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Немаме потреба од дебата. Ниту на крај памет не ни е да кажеме дека живееме во несовршено општество.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Сите сме фрлени во овој несовршен, енигматски, интригантен свет, без каење тргнуваме во потрага на судбината, без никој да не праша дали сакаме да бидеме дел од непознато патешествие наречено живот чии крај е смртта.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Преку априоризам на хаотичното сетилно спознание и естетската перцепција или аперцепција на целокупната хабитација ја рехабилитирав само-целта на животот и од мноштвото про форми, односи, супстанции, модуси, комуникации за да избегам од загушливоста и монотонијата на секојдневието, избрав имагинарни слики-еквиваленти на стварноста која ја грабев за себе како совршена уметност за себе-вообличување, во несовршените материјални форми што ме опкружуваат и постојат во медиумите (средините) на реалноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
