насмевне (св.)
- Да не се мачиш, дрвата сам ги преместив, широко се насмевна Кузман.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И го засакав кралчето, му се насмевнав.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се жалеше на срцето. - Срцето? се насмевна жената. - Токму срцето, а?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Одеднаш Трајанка изгледаше како да се покајала што му се насмевна и му сврти грб на Мартина.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И се насмевна од задоволство.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се гледаа така и прикажуваа со очи неколку моменти додека, најпосле, едновремено не се насмевнаа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И јас така мислам, се насмевна мојот пријател.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се насмевна мислејќи на својата крв: „Непознати цветови? Можеби си се излажала, Марија.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој, онаков каков што го знаев, насмевнат, спокоен, во познатата блуза без медали.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Смешен сум, рече. Што говорам, се насмевна. Тоа беше прва насмевка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Сѐ. Инаку ќе се обидам поинаку...“ Се насмевна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не се смееше. Се насмевнуваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зошто ми е замрежен погледот кога под нив ќе се насмевне песокот?
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Пак се насмевнаа агаларите, а кадијата заоди внатре во одајата кон стиснатите деца.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Да, навистина изгорел, - се насмевна еден од пожарникарите.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Не и се насмевна и виде - сестрата го погледна без љубезност, рамнодушно.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Отец Симеон смерно гледаше итро насмевнат со ноздрите. „Љубопитен сум и слушам“, рече. „Кој сте вие?“ Иван одговараше со достоинство на сигурен сведок. „Лекар сум...“ Не заврши.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Неговиот шарен капак како да ѝ се насмевнуваше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јас го одгледав и му се насмевнав. „Бегај зајко“ си помислив.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Отец Симеон се насмевнува. А ако сум јас таа порота? Ако сум јас, што тогаш?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
