наостри (св.)
„А камо ти камен да ја наостриш секирата?“ Селанецот немал камен.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Таа ги наострила сите ножови и и ги излеала казаните за ракија. Пијана, подмолна свиња судбина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Како волци кога гледаат стадо овци, ги наострија сите забите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Фигаро ги наостри ушите и – фр – по неа.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
И кучињата и момчето, изморени од тишината во која изгледаше дека се слуша само паѓањето на снегот, ги наострија ушите, фаќајќи се за тој ненадеен крик како за нешто многу интересно, нешто многу пожелно.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Зедов нож, го однесов во дуќан да го наострат.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Стариот пак уште повеќе се наоструваше против него и потсеќаваше на оние диви ѕверки што биле припитомени извесно време, но потоа нагло, поради една или друга причина ги напуштаат привичките на питомоста и пак се настрвуваат и пак ја наоѓаат својата вистинска природа.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Кај крувчето стои дедо Иван, добро го наострил пред тоа ножето.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Гледав како понекогаш ветерот минува преку него со исушен лист, или како некоја птица – врапче, гавран или гулаб - застанува на него, да се одмори, да си го наостри клунот од металните држачи, или да го исфрли од себе изметот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
