намовне (св.)
- Аман, вели Џемо, не земај душа, вели и го намовнува лицето, го собира ко гасеница.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Стоиме така и ништо не веруваме. Само се гледаме и намовнуваме. Некои летни морници нѐ лазат и нѐ студенкаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Уште црцори, ме намовнува и јас од стравот ја кревам и ја фрлам назад. Во окопата нивна.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Луѓето секнеа црнила од носовите, намовнуваа и викаа: - Господе, не слушај го...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Илко ја собра шијата, намовна, а потоа ѝ рече: - Тоа нема да се случи, снао.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Му се намовна тогаш лицето, му се острелушија очите од изненаденост и навреда.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми се намовнува кожата, телото ми се тресе. Тешко е и претешко да легнуваш и да стануваш со опседнатоста од неуспехот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Продолжија да молчат. Молчев и јас. Молчењето нивно ме стреперуваше и ме намовнуваше.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Првин, чувствувам, ми се намовнуваат рамената, па задниот дел на вратот и долниот раб на косиштето, дури потоа блеснува помислата: Па, двајца се! Кој е вистинскиот?...
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Сакам кога од нешто се намовнувам. Така кожата ми станува како на праска.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
