молчи (несв.)
Фатија да ни земаат наши деца, да ги потурчуваат и да прават од нив јаничари. И тука молчевме.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Опустошувањата што ги правеа нашите предедовци во Византија беа такви факти за кои не можеше да се молчи; а заедно со прикажувањето за опустошувањата се прикажуваше и за опустошувачите, спрема кои Византијците се однесуваа со гордост и презир, како спрема варвари.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Важно е дека Византијците ја одбележуваат господствувачката народност, а за другите молчат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
РАЈНА: Молчи, ќерко, молчи. Така господ рекол...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Туку јас да смислам нешто. (Кратко молчење.) А! Ми текна!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Затоа ти велам: на брегон, па кога ќе здогледаме некого што не е за кум, молчи зад дрвјето, а ќе наиде ли некој поимашлив, буп! детето пред него...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
РИСТАЌИ: Молчи си ти, не бери гајле, ќе ја свиткам јас неа.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Молчеше тој, молчење и Мече.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беличот за цело време молчеше.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Да, таму – потврди светлокосиот и му даде знак да молчи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Молчи, питачу, го прекина Баждара мајка му на Димка. - Што си се развикал?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Господи и мајко негова, тој сега ќе ме поклопи со спуштените раменици! Молчев.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Молчевме, само што Петко понекогаш страшно се закашлуваше; од тоа очите му се полнеа со солзи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Седнаа едно до друго на шареното килимче од бабата Доста, втренчија очи едно во друго, и сѐ така молчејќи — се прегрнаа како сите младенци во првата ноќ. ***
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нему му се смачи молчењето на деда Бошка и му свика: - Кажувај де: бидуваш или не?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Танас се замисли. - Што да ти речам! – присторе. – Ако ме слушаш, татко ти вели да си молчиш.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Молчеа сите занесени во работата сѐ додека едно време Танас, синот на Бошка Манев и татко му на Мартина, не се исправи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пак еве дојде ноќта... Дојде ко тивка вода и не ме плаши веќе Блиска во собата седи и молчи и тихо зрачи и знам: ќе биде добро ќе биде добро сѐ Ноќ...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Под прозорот се јазат уморено во собата познатите звуци на гитарата Тоа пак во дворот осамотен пее и вика да го придружиме стариот пријател наш Молчиме ние тој вика Молчиме сите тој пее:
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Молчи. Сигурна е во себе зашто ја научиле за одбрана пребрзо да извлече од ученичката торба пиштол и да пука во месо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
