меур (м.)
Или еднаш в болница во нечија крв пливаа меури на коскена срж. „Превивка“, побара.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Последниот глас, тој штрбав тенор, потсетуваше на зовриена течност во огромна епрувета и панично делуваше, и тој знаеше дека смртта не треба да ја молат, кога е веќе негде над нив невидлива и пак спремна да влезе во хазардната игра како вечен играч и вечен добитник, да спечали, зашто растеше врз врелината на омраза и ги набабруваше како меури многуте побунети очи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ѕидовите на тој стаклен суд беа ишарани со неподвижни ситни меури.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Времето врви, а раната никако да заздрави. Ми се нафрлија некои зрнца, некои меури. Почна и гној да збира, да скапува месото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А меурот стоел на брегот, се смеел, се дуел. Се смеел, се дуел, се смеел, се дуел и - пукнал!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Требало да поминат некоја река, сламката, опинокот и меурот.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Можеби сте ја прочитале басната за меурот што многу се фалел, многу се дуел.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
О, боже, кога ме виде тој таков меур, надуен, преправач, најголем преправач, штурец, лажливец, непромислено прсна во смеа.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Си ги бројам секундите и се дујам ко меур, ко клобурец. Чекам да пукнам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ни рипаат олкави меури.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— И вистина е кисела, вели мајка, веќе меури фрла нагоре...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
2 Всушност ништо: „врзани енергии што се движат кон сопствената смрт”; игри на неутрализирање, деактивирање на сапунските меури, супституции, инверзии.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Бреда шмркаше првите половина час, потоа ја стегна мојата рака и липаше отворено кога момчето конечно излезе од меурот, доби триесет и седум различни болести и умре пред да почнат рекламите.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Потоа чаша коњак, голем ТВ екран, филм со наслов „Момче во меур“ за едно момче кое пораснало во потполно анти-септички услови бидејќи било родено без имунолошки систем.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
„ Да сакав“, беше рекол О'Брајан, „ јас можев да реам како меур од сапуница.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но, тоа не беше најстрашното: најстрашно беше тоа што ние живеевме во еден сосема реален и стварен свет, светот на Партијата; ги делевме нејзините ставови за светот и животот, а Јан Лудвик дојде од некаде, упадна во тој свет и сериозно ги разниша нашите убедувања; тој, со други зборови, сериозно се закани дека ќе го уништи тој свет, дека ќе го дупне, како меур од сапуница, и ние ќе останеме – надвор од него, во некаков безвоздушен простор.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И затоа, решивме, по секоја цена да не признаваме дека нашиот свет е фиктивен и дека е меур од сапуница.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И неговите зборови за мир, неговата верба во цивилизациските придобивки на дијалогот и на разбирањето се распрснаа како меур од сапуница.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
