мавтање (ср.)
И во тоа глупаво мавтање со раце стигнуваше да нѐ погледне со студени очи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И се заколнав: во мавтањето нека ми одлетаат рацете од рамо, но стихови веќе нема да пишувам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се чу мавтање на крила.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Откај брегот слушаме свиркање и мавтање со раце.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Откако се насити со свежа салата, беше со љубов чуван и гален, неговото почетно напредување ветуваше, па со надеж си реков себеси дека пред борот во дворот да ја премине висината на покривот, Освалдовите сребренести рогови ќе се најдат во видното поле на Маргарета за да ѝ ја пренесат мојата љубезна порака; во меѓувреме, одовде среќно би можел да ја замислувам нејзината радост кога ќе го здогледа, мавтањето на плетенките и рацете.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Како и да е, господинот Сенка никој (што значи и: никогаш) не успеал во потполност да го опфати со поглед; само ненадеен трепет во мракот (црно преку црно), пред да се заспие, слично на одвај чујно мавтање на лилјак - нешто необјасниво но страшно; или молневита трага од крајот на долгата црна наметка што се губи зад некој агол, и тие чудни сеништа (од уште почудни светилки?!) по старите и мемливи ѕидови, тогаш кога минува господинот Сенка.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Сето она марширање горе-долу, оние извикувања и мавтања со знамиња, сето тоа е, всушност, скиснат секс.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Најде голем и цврст стап на патеката, го крена, го изгледа и удри неколку пати по тревата лево и десно од патчето да види дали ќе се скрши, не, не се скрши, ама тревата ја сечеше како срп сѐ до коренот и така, удирајќи лево и десно по патчето, загледувајќи се по крошните на дрвјата од каде летнуваа куп птици преплашени од мавтањето на стапот, туку одеднаш се најде на една ширинка.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Лединка со неколку овци на неа кои се потплашија од мавтањето на стапот.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Ја немаше Јадранка, за да ја споделиме шегата за комшијата кој редовно, искрено речено, (а сметам дека тоа беше неговиот третман за расонување), рутински се расправаше со жената, која му возвраќаше со непрекинато заканувачко мавтање на показалецот.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
И овој пат инстинктивно мавтам пред очите. (Мавтањето на мојата рака не е движење на зачуденост туку обид да се растури чадот на Привидот).
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Глетката како се оддалечува качена на ѓубреџискиот камион со насмевка на усните и нежно мавтање со раката повторно ми го кршеше срцето.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Додека тој се излежуваше, размислувајќи за своите благодати, во дворот срамежливо потскокнуваа мали кафеави зајачиња; ќе го одминеше јато синкави еребици со бели шарки на главата, во еден ред, прелетувајќи дваесет јарди; по некој клукајдрвец во лов на тарантули, ќе скокнеше над оградата и ќе го поздравеше со мавтање на долгата опашка.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)